امیدواری به زندگی

پژوهش حاضر باهدف تأثیر آموزش حضور ذهن بر راهبردهای كنار آمدن و امیدواری به زندگی زنان معتاد باردار در سال 1398-1397 انجام شد. طرح پژوهش شبه آزمایشی، از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری آن را تمامی زنان معتاد باردار مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا شهر کرمانشاه در كه در سال 1398-1397 پرونده پزشكی داشتند تشكیل می دادند. حجم نمونه 30 نفر از زنان معتاد باردار از طریق نمونه گیری مبتنی بر هدف و به صورت تصادفی در دسترس انتخاب شدند. سپس نمونه ها به طور تصادفی در گروه های آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. تمام شرکت کنندگان پرسشنامه های راهبردهای كنار آمدن لازاروس و امیدواری به زندگی اشنایدر را به عنوان پیش آزمون كامل كردند. گروه آزمایش به مدت 9 جلسه تحت آموزش حضور ذهن (ذهن آگاهی) قرار گرفت، اما گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نكرد. نتایج نشان داد که آموزش ذهن آگاهی بر راهبردهای كنار آمدن (0/009=P) و امیدواری به زندگی (0/001=P) در زنان معتاد باردار تأثیر معنی داری دارد. با توجه به اینكه حضور ذهن و یا ذهن آگاهی این مادران پایین تر از نرمال بود، بنابراین آموزش ذهن آگاهی یا توجه آگاهی یا حضور ذهن می تواند نقش مهمی را به عنوان درمان های كمكی و توان بخشی در كنار درمان های پزشكی در زنان معتاد باردار ایفا كند.

با تغییر  نقش سنتی خانواده، فرهنگ سپردن سالمندان به سراهای سالمندی روبه افزایش است. هدف اصلی پژوهش حاضر نیز مقایسه کیفیت زندگی سالمندان ساکن منزل و ساکن سرای سالمندی است. روش پژوهش پیمایشی- مقایسه ای و جامعه آماری شامل 160 سالمند (۸۰ نفر ساکن منزل و ۸۰ نفر مقیم سرای سالمندان) شهر همدان است که با دو روش تمام شماری (سرای سالمندی) و نمونه گیری در دسترس (مقیم منزل) انتخاب شده اند. از پرسش نامه استاندارد  برای گردآوری اطلاعات و برای تحلیل از آزمون تی مستقل و رگرسیون چند متغیره و تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشان داد که بین کیفیت زندگی سالمندان ساکن در منزل با سالمندان ساکن در سرای سالمندان تفاوت معنی داری وجود دارد (73/2= t و001/0= sig). رگرسیون چند متغیره نشان داد سالمندان ساکن در سرای سالمندی در مقایسه با  سالمندان ساکن در منزل از کیفیت زندگی پایین تری برخوردار هستند و متغیرهای سلامت اجتماعی، حمایت اجتماعی و امیدواری به زندگی از پیش بینی کننده های قوی تغییرات کیفیت زندگی سالمندان هستند. تحلیل مسیر نشان داد حمایت اجتماعی در هر دو گروه بیشترین تاثیر غیر مستقیم  برکیفیت زندگی سالمندان را دارد. با توجه به این که زندگی در سرای سالمندی به عنوان سبک زندگی جدید گریز ناپذیر است و چون قفسی آهنین سالمندان را در بر می گیرد، باید خانواده ها و مسئولین  در جهت افزایش کیفیت زندگی سالمندان تلاش کنند..