فهم گزاره های دینی

هدف اصلی این مقاله، بررسی و نقد چالش های نظری در باب امکان تربیت دینی (بی معنایی دانش تربیت دینی، تلقینی بودن تربیت دینی و عدم امكان فهم مستقل گزاره های دینی) می باشد. نتایج به دست آمده نشان داد که «دانش تربیت دینی» معنادار است؛ زیرا دانش تربیت دینی نمی تواند کاملاً مستقل و بریده از فرهنگ و دین حاکم بر جامعه باشد. تربیت دینی درصورت لزوم تلقینی نیست و تلقینی بودن یا نبودن آن وابسته به روش مورداستفاده در تربیت دینی است. امکان فهم مستقل گزاره های دینی نیز وجود دارد؛ زیرا دین صورت دانشی مستقل و متمایزی نیست و چنانچه فرض کنیم که دین، صورت دانشی مستقل و متمایزی است، بازهم امکان فهم مستقل گزاره های دینی وجود دارد. با این توضیح که فهم یک صورت دانشی مستقل، مستلزم فهم (نه پذیرش و باور) برخی گزاره های پایه ای آن است.