رویکردهای آموزش زبان

رابطه میان آموزش زبان و ادبیات دو سویه دارد؛ از یک سو یکی از اهداف غایی آموزش زبان، ورود به عرصه ادبی هر زبانی است و از سوی دیگر ادبیات ابزاری است برای آموزش زبان و ارتقای مهارت های زبانی. سویه دوم در ایران کمتر شناخته شده است؛ بنابراین در این مقاله برآنیم به این سویه بپردازیم. در این راستا در گام نخست از مجموعه کتاب ها و منابع معتبر علمی، سیزده رویکرد عمومی در آموزش زبان بر بنیان ادبیات جمع بندی و معرفی شد که این امر برای نخستین بار صورت گرفته است و در گام دوم برای هر رویکرد، مثال ها و نمونه هایی از مجموعه کتاب های آموزش نوین زبان فارسی – در جایگاه یکی از منابع اصلی آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان در مراکز معتبر- انتخاب و بر اساس شاخصه های نظری هر رویکرد تحلیل و تبیین گردید. دستاورد این پژوهش در این است که بخشی از ظرفیت های ادبیات فارسی را در آموزش زبان و ارتقای مهارت های زبانی آشکار می کند و دریچه ای نوین را به سوی آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان می گشاید.

آموزش زبان عربی در سال های اخیر در داخل و خارج از کشور مورد توجه پژوهشگران بسیاری قرار گرفته است و در این زمینه تاکنون کتاب های زیادی به رشته تحریر در آمده است؛ از جمله این کتاب ها می توان به کتاب مداخل تعلیم اللغه العربیه: رؤیه تحلیلیه به تالیف گروهی از نویسندگان اشاره کرد. این کتاب به برخی از جدیدترین و مهم ترین رویکردهای آموزش زبان عربی پرداخته است. پژوهش حاضر با رویکردی نقدی-تحلیلی به بررسی جنبه های شکلی، ساختاری و محتوایی کتاب می پردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد که این کتاب با همه مزیت های فراوانی که دارد نیازمند رفع برخی از کاستی های نگارشی، ویرایشی و محتوایی می باشد. همچنین به نظر می رسد تالیف کتاب به صورت گروهی در ایجاد نوعی ناهماهنگی و عدم وحدت رویّه در فصول آن تاثیر به سزایی داشته است و این مسأله یکی از اساسی ترین نقاط ضعف آن به شمار می رود. نمود این ناهماهنگی را می توان در عدم اتخاذ رویکرد واضح در تببین مباحث، تکرار محتوا با الفاظ همسان و عدم انسجام محتوایی در تحلیل در برخی از مباحث مشاهده کرد.