تکاور

یکی از اصلی ترین بخش های آموزش نظامیان تمرین های تیراندازی می باشد. درحال حاضر اطلاع دقیقی از میزان اثرگذاری برنامه های تمرینی مورد استفاده بر دقت تیراندازی تکاوران وجود ندارد. به همین دلیل مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر 6 هفته تمرین آمادگی جسمانی، بر نتایج تیراندازی تکاوران طراحی و اجرا شد. در این مطالعه 40 سرباز سالم به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) تقسیم شدند و در دو مرحله ی پیش و پس آزمون مورد مقایسه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 6 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 50 دقیقه به فعالیت های ورزشی منتخب پرداختند. داده ها با استفاده ازنرم افزارSpss  و روش آماری تی در گروه های همبسته و مستقل در سطح معنی داری 05/0 P < آزمایش شدند. تجزیه و تحلیل نتایج حاصل از دو وضعیت تیراندازی (ایستاده و درازکش) نشان داد که اعمال متغیر مستقل اثر مثبت و معنی داری در سطح احتمال (05/0P <) بر دقت در تیراندازی داشته است. به عبارت دیگر دقت در تیراندازی پس از اعمال متغیر مستقل (6 هفته تمرینات آمادگی جسمانی) بهتر و دقیق تر است. این نتیجه هنگامی که افراد در وضعیت ایستاده تیراندازی می کردند نیز بدست آمد و در وضعیت درازکش نیز اعمال متغیر مستقل نتیجه مثبتی بر دقت در تیراندازی داشته است و میزان اثر آن از نظر آماری و در سطح احتمال (05/0P <) معنی دار بوده است. در نتیجه برنامه ی تمرینات ورزشی منتخب آمادگی جسمانی منجر به بهبود نتایج تیراندازی در دو وضعیت ایستاده و درازکش در تکاوران  شد.

این پژوهش باهدف بررسی تأثیر بیتمرینی بر قابلیتهای جسمانی و ترکیب بدنی دانشجویان نظامی متعاقب تمرین دوره تکاور و رزم در کوهستان، انجام شد. در یک مطالعه کاربردی به روش نیمه تجربی با طرح پیشآزمون و پسآزمون، تعداد 30 نفر از دانشجویان افسری، به شکل هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به دو گروه 15 نفره، تمرین دوره تکاور و تمرین دوره رزم در کوهستان تقسیم شدند. هر گروه به مدت 8 هفته دوره تکاور و رزم در کوهستان را طی نمودند. سپس از تمامی آزمودنیها، برخی از فاکتورهای آمادگی جسمانی، درصد چربی و ترکیب بدنی در پایان دوره و پس از 3 هفته بیتمرینی اندازهگیری شدند. نتایج مقایسه پیش و پسآزمون رکوردها نشان داد که استقامت قلبی- عروقی، انعطافپذیری، استقامت عضلات شکم قدرت، توان بیهوازی و چابکی در هر دو گروه تمرینی کاهش معنیداری داشتند ولی استقامت عضلات کمربند شانه و قدرت در هر دو گروه تمرینی با پیشرفت همراه بود ولی این پیشرفت ازنظر آماری معنادار نبود. همچنین مقایسه میانگین پسآزمون درصد چربی و شاخص توده بدنی دو گروه بیانگر آن بود که تفاوت معنیداری ازنظر آماری ندارند. همچنین مشاهده شد که در هیچکدام از قابلیتها بهجز توان هوازی بین دو گروه تفاوت معنیداری وجود ندارد. بهطورکلی، میزان کاهش در متغیرهای ذکرشده در بیتمرینی کوتاهمدت صرفنظر از نوع تمرین روند یکسانی دارد لکن ترکیب تمرینات در حفظ سازگاریهای بهدستآمده و نیز اثر بیتمرینی بلندمدت باید بررسی شود.