شوت جفت بسکتبال

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر سانیفیکیشن حرکت (تبدیل مشخصات کینماتیک یا کینتیک حرکت به صدا) همراه با الگوی بینایی بر بازتولید و یادگیری مشخصات فضایی الگوی حرکت بود. تعداد 30 آزمودنی به صورت دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه الگودهی بینایی، الگودهی بینایی–شنوایی (تک کانالی) و الگودهی بینایی-شنوایی (دوکانالی) قرار گرفتند.افراد در گروه بینایی، الگوی پرتاب آزاد بسکتبال فرد ماهری را تماشا می کردند و افراد در گروه های بینایی–شنوایی، هم زمان با الگوی بینایی، سرعت زاویه ای مفصل آرنج (گروه تک کانالی) و سرعت زاویه ای مفاصل آرنج و مچ (گروه دوکانالی) را به صورت سانیفیکیشن دریافت می کردند. در مرحله اول، الگوی موردنظر پنج مرتبه ارائه شد و بلافاصله پس از هر بار، هر سه گروه مشابه با الگو را اجرا کردند (بازتولید). سپس، گروه ها در مراحل پیش آزمون، اکتساب (چهار جلسه، 160 کوشش) و یادداری (48 ساعت بعد) شرکت کردند. در همه مراحل، الگوی سرعت زاویه ای و مسافت زاویه ای مفاصل آرنج و مچ افراد بر الگوی فرد ماهر منطبق شد و ریشه میانگین مجذور خطا محاسبه شد. درنهایت، سه خطا شامل خطای فضایی سرعت زاویه ای، خطای فضایی مسافت زاویه ای و خطای حداکثر دامنه حرکتی فلشکن مفاصل آرنج و مچ به دست آمد. نتایج نشان داد که در مرحله بازتولید، در متغیر خطای فضایی سرعت زاویه ای (P = 0.042) و در آزمون های اکتساب و یادداری، در هر سه خطای ذکرشده بین گروه ها تفاوت معناداری به نفع گروه های دو حسی وجود دارد (P < 0.05). نتایج این پژوهش بر نقش مهم کینماتیک های شنیداری حرکت در متغیرهای فضایی الگوی حرکت و عملکرد نهایی افراد تأکید می کند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی مدت زمان چشم آرام و دقت عملکرد بازیکنان ماهر و نیمه ماهر بسکتبال در کوشش های موفق و ناموفق در شرایطی که افراد از زوایای متفاوتی از زمین شوت را اجرا می کردند، انجام شد. شرکت کنندگان پژوهش بازیکنان ماهر و نیمه ماهر بسکتبال با دامنه سنی 29-20 سال بودند. برای ثبت و تحلیل داده های پژوهش از دستگاه ردیاب چشمیSMI ، نرم افزار هایI view ETG 2.7 و Be gaze 3.7، سیستم تحلیل حرکت با شش دوربین مادون قرمز و نرم افزار Cortex استفاده شد. همچنین، دقت عملکرد گروه ها از طریق چک لیستی هشت ارزشی ارزیابی شد. از آزمون های تیمستقل و تحلیل واریانس مرکب دوراهه برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد و سطح معناداری 05/0 درنظر گرفته شد. نتایج نشان داد که افراد ماهر مدت زمان چشم آرام طولانی تری نسبت به افراد نیمه ماهر داشتند و همچنین، مدت زمان چشم آرام در کوشش های موفق نسبت به ناموفق طولانی تر بود؛ بنابراین، می توان نتیجه گیری کرد که اثر مدت زمان چشم آرام و تأثیر آن بر عملکرد به تکلیف و موقعیت محدود نمی شود.