شاهرود خلخال

جاینام شناسی یا بررسی نام های جغرافیایی، از زیرشاخه های زبان شناسی است که اصول و قواعد خاصی دارد. این علم در ایران در دهه های اخیر رواج یافته، اما هنوز جایگاه خود را پیدا نکرده است. جاینام ها در گ ویش های ایرانی کمتر از زبان فارسی بررسی شده است. تاتی عنوانی کلی از گویش های ایرانی است که در نواحی مختلف ایران و خارج از ایران رواج دارد و به دو دستة شمالی و جنوبی تقسیم می شود. بررسی جاینام های تاتی به شناخت بیشتر این گویش ها کمک می کند. هدف این مقاله ضمن طرح مسائل کلی در جاینام شناسی ایرانی، انواع جاینام های منطقة تات زبان شاهرود خلخال، با تمرکز بیشتر بر روستای «درو» dərav مطالعه شده و ویژگی های زبانی آنها بررسی شده است.

ادبیّات عامّه ایران، میراث کهنی از عامه مردم است که غالباً شفاهی است و از جهت ساختار و محتوا با ادبیّات فارسی تفاوت هایی دارد. در مناطق تات زبان شاهرود خلخال اشعار عامّه ای به چشم می خورند که از زمان های قدیم در این منطقه رایج بوده اند. این ترانه ها و دوبیتی ها امروزه رو به فراموشی گذاشته اند. ساختار دوبیتی های تاتی شبیه دوبیتی های مناطق دیگر ایران است. موضوعات این ترانه ها نشانگر دغدغه های مردمانی است که سراینده آن ها هستند و سال ها با آن ها زندگی کرده اند.پرسش اصلی این تحقیق آن است که تحلیل موضوعی ترانه های عامّه تاتی خلخال ما را به چه نکات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در این منطقه می رساند؟ این ترانه ها به روش میدانی گردآوری شده اند. نتیجه تحقیق نشان می دهد اشعار عامّه، سندی برای بازشناسی آیین ها، روحیات مردم، وقایع سیاسی اجتماعی و دغدغه های اقتصادی مردم هر منطقه است.