نقد نوین

نقد نوین هم گام با رشد و پیشرفت علوم و دانش های انسانی در کشورهای غربی و پیرو دادوستدهای فرهنگ های مختلف با یک دیگر به فرهنگ عربی راه یافت و ناقدان عربی را بر آن داشت تا از جدیدترین نتایج نقد جهانی بهره جویند. برخی چنان مسخ محصولات نقد غربی شدند که میراث نقد اصیل خود را که از دیرباز به آنان رسیده بود به طور کامل وانهادند، اما گروهی دیگر چون صلاح فضل، پژوهش گر و ناقد به نام مصری، با نگاهی تیزبینانه و خردمندانه به منظور معرفی نتایج پژوهش های نقدی و کاربردی سازی آن در تمام سطوح جوامع عربی برآمد و نتایج تلاش های ناقدان عربی قدیم و جدید را نیز زیر ذره بین خود داشت. در همین راستا، در این جستار کتاب مناهج النقد المعاصر اثر صلاح فضل را به شیوة تحلیل کمّی و کیفی موردکنکاش قرار داده ایم و نقاط قوّت و ضعف محتوایی و شکلی اثر یادشده را ارزیابی کرده ایم. این کتاب به لحاظ فقدان ارجاعات و استناددهی به شیوة آکادمیک تألیف نشده است، بلکه به شیوه ای است که نویسنده آن را «نگارش شفاهی» نام نهاده است و از اسلوب نگارش طه حسین و محمد مندور که مورداقبال خوانندگان عرب قرار گرفته است، تأثیر پذیرفته است؛ ازاین رو، نویسنده به فهم صحیح، ساده، و سهل الوصول محتوای نقدی این کتاب توسط خواننده اهتمام بسیار ورزیده است.

زمان یکی از عناصر مهم و کلیدی در روایت های تاریخی است که در کنار مؤلفه هایی چون مکان و شخصیت های تاریخی، قوام یک ابژه و رخداد تاریخی را شکل می دهد. مورخان برای نقل روایت های تاریخی از عنصر زمان به شیوه های گوناگون بهره گرفته اند. ژرار ژنت، برای درک بهتر از کارکرد زمان در روایات با تأمل بر عنصر زمان در روایت، نظریه «زمانمندی روایت» را طرح و شاخص های سنجش زمان روایت را بررسی کرد. پژوهش حاضر، بر آن است تا با بهره گیری از نظریه زمان بندی ژنت، به شیوه تحلیل محتوا به ارزیابی شاکله روایی کتابی تاریخی یعنی اکسیر التواریخ و روابط بین مؤلفه های روایی سازنده این ساختار بپردازد و الگوی کلی سطوح و مؤلفه های روایی کتاب را تبیین و تشریح کند. با توجه به اهمیت عنصر زمان در متون تاریخی مشخص می شود که در کنار سیطره نظم گاه شمارانه بر روایت نویسنده اثر، بی نظمی های زمانی چون گذشته نگری یا آینده نگری مورخ، روایت او را به سمت «نابهنگامی یا زمان پریشی» هدایت کرده است. درعین حال بسامد مفرد رویدادها به صورت بسامد غالب، از مهم ترین شگردهای زمانی است که مورخ در مقوله زمانمندی روایت از آن بهره برده است.