شناسه های فعلی

" گویش بهبهانی، گویش قدیمی و غالب مردم این شهر می باشد و از جمله گروه زبان های ایرانی جنوب غربی محسوب می شود. این مقاله بطور کلی به توصیف دستگاه فعل و نقش و جای قرارگرفتن شناسه های فعلی، ضمایر پیوسته ی شخصی و روابط آنها در این گویش می پردازد. لازم یا متعدی بودن افعال در زمان های دستوری حال و گذشته، دو الگوی متفاوت دستوری را برای صرف افعال از لحاظ شناسه های فعلی، وندها یا ضمایر شخصی پیوسته و حتی ضمایر فاعلی جدا ارایه می دهد. الگوی اول شامل افعال لازم (ساخت حال و گذشته) و متعدی (ساخت حال) می شود که در صرف آنها در ساخت های مورد نظر، از الگوی دستوری مشترکی پیروی می کنند. الگوی دوم شامل افعال متعدی در ساخت های گذشته می شود. برخلاف الگوی اول در صرف این افعال، شناسه ها، ضمایر پیوسته شخصی و ضمایر فاعلی جدای ویژه ای به کاربرده می شود. این ویژگی باعث شده است که گویش بهبهانی از جمله گویش های ""ارگتیو"" به شمار آید. "

این مقاله به نقش شناسه های فعلی، واژه بست های مطابقه شخصی، ضمایر شخصی جدا و روابط نحوی آ ن ها در نظام مطابقه شورابی، از گونه های زبان کوهمره ای، می پردازد. برپایه دو عامل زمان دستوری فعل و لازم یا متعدی بودن فعل، نظام مطابقه در این گویش به صورت دوگانه، یعنی فاعلی-مفعولی و غیرفاعلی-مفعولی است. مطابقه فاعلی-مفعولی در فعل های لازم فارغ از هر زمانی و فعل های متعدی زمان حال صورت می گیرد و  فاعل از طریق شناسه های فعلی با فعل مطابقه مستقیم دارد. در مطابقه غیرفاعلی-مفعولی که در فعل های متعدی مشتق از زمان های گذشته رخ می دهد، فاعل با فعل مطابقه مستقیم ندارد، ولی از طریق واژه بست های ضمیری با فعل مطابقه غیرمستقیم دارد. یکی از ویژگی های گویش شورابی، وجود دو دسته از واژه بست ها ی فاعلی و مفعولی است که در برخی موارد به لحاظ صرفی، نحوی و نقشی از یکدیگر متفاوت هستند. واژه بست های نوع اول از نوع بی نشان محسوب می شوند، اما نوع دوم نشان دار هستند. شورابی در مطابقه فاعلی-مفعولی مشابه فارسی معاصر است، اما در مطابقه غیرفاعلی-مفعولی، با فارسی معاصر تفاوت دارد. مطابقه غیرفاعلی-مفعولی، شامل رده های سه بخشی، کُنایی (کُنایی-مطلق) و غیرفاعلی-غیرفاعلی می شود.