مهارت های جابه جایی

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر بازی های بومی _ محلی به عنوان تجربه های حرکتی بر رشد مهارت های جابه جایی در پسران 7 تا 9 ساله بود. به این منظور 40 نفر به صورت تصادفی از بین نمونه های همگن شده با پرسشنامه ویژگی های فردی انتخاب شدند. پس از انجام پیش آزمون مهارت های جابه جایی با TGMD-2، آزمودنی ها به دو گروه بازی های بومی _ محلی و فعالیت های معمول، همتاسازی شدند. سپس به مدت 24 جلسه بازی های بومی و محلی اجرا شد. بعد از 12 جلسه و 24 جلسه از هر دو گروه آزمون میانی و پس آزمون به عمل آمد. نتایج تحقیق نشان داد که بازی های بومی – محلی نسبت به فعالیت های معمول با (05/0 P<) تأثیر بیشتری بر رشد مهارت های جابه جایی دارند و فعالیت های معمول نیز بر رشد مهارت های جابه جایی تأثیر داشت ولی تأثیر آنها بر رشد مهارت های جابه جایی معنی دار نبود. نتیجه اینکه بازی های بومی – محلی می تواند برنامه های مناسب برای رشد مهارت های جابه جایی باشد.

اختلال بینایی به عنوان یک محدودیت فردی، می تواند موجب عدم ادراک بینایی کافی شده، و بر همه جنبه های رشد کودک تأثیر بگذارد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات ثبات مرکزی بر مهارت های بنیادی در پسران کودک کم بینا بود. تعداد 30 کودک کم بینا با دامنه سنی 7-5 سال، با استفاده از نمونه های در دسترس انتخاب و پس از انجام پیش آزمون اولریخ به صورت تصادفی به دو گروه تمرینات ثبات مرکزی و فعالیت های معمول روزانه تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 16 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه در تمرینات ثبات مرکزی شرکت کردند. گروه کنترل در این مدت فعالیت های روزانه خود را اجرا کردند. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس مرکب 2*2 و آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد تفاوت معناداری بین نمره های دو گروه وجود دارد، به صورتی که آزمودنی های گروه تمرینات ثبات مرکزی عملکرد بهتری در تمامی خرده مقیاس های جابه جایی نسبت به گروه کنترل داشتند (05/0P