LDH

برتری برگشت به حالت اولیه با فعالیت های تداومی ملایم (continuous) در مقابل برگشت به حالت اولیه غیرفعال به خوبی مشخص شده اما زمانِ این گونه برگشت به حالت اولیه طولانی است (60 – 20 دقیقه) و شدت آن نیز قابل کنترل نیست. از طرفی بعد از اغلب فعالیت های ورزشی کوتاه مدت، به برگشت به حالت اولیه کوتاه مدت نیاز است تا ورزشکار به سرعت به حالت طبیعی برگردد و اجرای مطلوب تری داشته باشد. این نوع برگشت به حالت اولیه، به طور کامل از نظر مدت، شدت و نوع فعالیت شناخته نشده است. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر برگشت به حالت اولیه کوتاه مدت (3 دقیقه) در تکرار فعالیت های صخره نوردی بر روی غلظت لاکتات CPK، LDH خون صخره نوردان نخبه مرد است. به این منظور 10 صخره نورد مرد نخبه (با میانگین سنی 92/2± 24 سال، وزن 19/6 ± 60 کیلوگرم، قد 73/5 ± 173 سانتیمتر و BMI 98/2 ± 19) به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. در این مطالعه، صخره نوردران به صورت جابه جایی یا Cross over به فاصله 5 روز در دو آزمایش شامل چهار مرحله 2 دقیقه ای فعالیت صخره نوردی با 3 دقیقه برگشت به حالت اولیه غیرفعال بعد از هر فعالیت در آزمایش اول و 3 دقیقه برگشت به حالت اولیه فعال بعد از هر فعالیت در آزمایش دوم شرکت کردند. هنگام برگشت به حالت اولیه فعال، آزمودنی با شدت VO2max45 درصد بر روی تردمیل می دوید. قبل از هر صعود 2 دقیقه برای نمونه گیری خون از آزمودنی ها در نظر گرفته شد. برای اندازه گیری لاکتات نمونه خونی از مویر گ های لاله گوش و برای LDH و CPK خون، نمونه خونی از ورید ساعد در هر دوره گرفته شد. نمونه گیری خون قبل از صعود اول و بلافاصله بعد از هر دوره برگشت به حالت اولیه انجام گرفت. نتایج نشان داد بین برگشت به حالت اولیه فعال و غیرفعال در مقدار لاکتات و LDH (005/0P<) و CPK (039/0 P<) اختلاف معنی داری وجود دارد. بنابراین بعد از هر دوره برگشت به حالت اولیه فعال، صخره نوردان صعود بعدی را با مقدار لاکتات، LDH و CPK کم تری نسبت به برگشت به حالت اولیه غیرفعال شروع کردند.

هدف: با توجه به اهمیت مصرف آنتی اکسیدان های گیاهی در جلوگیری از شاخص های آسیب عضلانی و التهابی، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته مصرف مکمّل انار و تمرین مقاومتی بر سطح CRP، CK، LDH در مردان بدن ساز است. روش : 20 مرد بدن ساز در یک طرح نیمه تجربی با شاخص توده بدن 77/2±51/27، به صورت تصادفی در دو گروه مکمّل انار + تمرین مقاومتی (10 نفر) و دارونما + تمرین مقاومتی (10 نفر) قرار گرفتند. گروه مکمّل روزانه 200 میلی گرم کپسول انار و گروه دارونما روزانه 200 میلی گرم کپسول دکستروز را به مدت هشت هفته دریافت کردند. همچنین آزمودنی های گروه مکمّل و دارونما در دوره مکمّل دهی، برنامه تمرین مقاومتی 5 جلسه در هفته، با شدت 80-60 درصد یک تکرار بیشینه به روش هرمی را اجرا کردند. نمونه های خونی به منظور اندازه گیری شاخص های آسیب عضلانی و التهابی، طی شرایط ناشتایی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون گرفته شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و آزمون تی وابسته، با سطح معناداری (05/0P ≤) انجام شد. یافته ها: مقادیر سرمی کراتین کیناز در هر دو گروه از مرحله پیش آزمون به پس آزمون کاهش نشان داد؛ به نحوی که در گروه مکمّل + تمرین مقاومتی 44/33 درصد و در گروه دارونما + تمرین مقاومتی، 98/12 کاهش یافت که تنها در گروه مکمّل + تمرین مقاومتی معنادار بود (003/0p=). همچنین مقادیر لاکتات دهیدروژناز در گروه مکمّل + تمرین مقاومتی 82/7 درصد و در گروه دارونما + تمرین مقاومتی 82/3 درصد کاهش نشان داد که این کاهش در گروه مکمّل + تمرین مقاومتی معنادار بود (008/0p=). مقادیر CRP نیز در گروه مکمّل + تمرین مقاومتی 56/36 درصد و گروه دارونما + تمرین مقاومتی 10 درصد کاهش نشان داد، این کاهش در گروه مکمّل + تمرین مقاومتی معنادار بود (003/0p=). همچنین تفاوت معناداری در سطوح CRP بین دو گروه تحقیق مشاهده شد (017/0p=). در حالی که در شاخص های آسیب عضلانی، تفاوت معنادار بین گروهی مشاهده نشد (05/0P>). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که هشت هفته مصرف مکمّل انار و تمرین مقاومتی، در کاهش شاخص های آسیب عضلانی و التهابی تاثیر داشته است. اگرچه تأثیر مکمّل انار بر شاخص التهابی (CRP) به مراتب بیشتر از شاخص های آسیب عضلانی (CK،LDH) بود. لذا، مصرف مکمّل انار می تواند اثرات مفید و سودمندی جهت کاهش بروز علائم التهابی و آسیب عضلانی داشته باشد؛ بنابراین، بدن سازان می توانند برای کاهش بروز التهاب و آسیب عضلانی در انجام تمرین، از مکمّل انار بهره جویند.  

هدف: این مطالعه با هدف بررسی تأثیر مداخله ترکیبی ذهن آگاهی-موسیقی بر سطوح نشانگرهای بیوشیمیایی LDH، CPK و CRP در بازیکنان بسکتبال حرفه ای و نقش آن در مدیریت خستگی انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده با گروه کنترل و طرح پیش آزمون-پس آزمون انجام شد. جامعه آماری شامل 40 بازیکن مرد بسکتبال حرفه ای لیگ برتر ایران بودند که به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله به مدت 8 هفته تحت برنامه ترکیبی ذهن آگاهی-موسیقی قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل تنها تمرینات معمول خود را ادامه دادند. سطوح LDH، CPK و CRP در سه مرحله اندازه گیری شد و داده ها با استفاده از آزمون های آماری مناسب تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد گروه مداخله کاهش معنی داری در سطوح LDH (15.1%)، CPK (18.6%) و CRP (34.4%) تجربه کردند. همچنین بهبود قابل توجهی در شاخص های روان شناختی شامل کاهش خستگی و استرس ادراک شده مشاهده شد. این در حالی بود که در گروه کنترل تغییرات معنی داری مشاهده نشد. همبستگی مثبت بین کاهش نشانگرهای التهابی و بهبود عوامل روان شناختی نیز به دست آمد. نتیجه گیری: یافته ها حاکی از آن است که مداخله ترکیبی ذهن آگاهی-موسیقی می تواند به عنوان یک روش مؤثر برای کاهش آسیب عضلانی، کنترل پاسخ التهابی و مدیریت خستگی در بازیکنان بسکتبال حرفه ای مورد استفاده قرار گیرد. این رویکرد غیردارویی می تواند در برنامه های تمرینی و بازتوانی ورزشکاران گنجانده شود.