مهندسی ترافیک

آرام سازی ترافیک مجموعه ای از استراتژی هایی است که توسط برنامه ریزان شهری و مهندسان ترافیک به منظور کاهش سرعت ترافیک (با تعریف عام) استفاده می شود. نتیجه مستقیم این امر افزایش ایمنی ترافیک به ویژه برای افراد پیاده و دوچرخه سواران است. از آثار جانبی مهم آرام سازی ترافیک می توان به کاهش سر و صدا و آلودگی هوا اشاره کرد. در این مقاله، اهداف آرام سازی و آثار آن در دنیا مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین با طبقه بندی روش های آرام سازی در چهار طبقه روش های کنترل حجم ترافیک، کنترل سرعت توسط تغییرات قائم در سطح راه، کنترل سرعت توسط تغییرات افقی در سطح راه و باریک سازی مسیر، روش های نوین و کاربردی آرام سازی در دنیا را مورد بررسی قرار داده است. بررسی روش های ارائه شده نشان می دهد با توجه به گستردگی روش های کاربردی نیاز است جهت استفاده بهینه و مؤثر از انواع روش های آرام سازی به خصوص در معابر شهری، دستورالعملی کاربردی در این زمینه تدوین و مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: با توجه به تنوع و پیچیدگی ترافیک، وقوع تصادفات شدید رانندگی با خسارت های سنگین جانی و مالی در کشور و افزایش فوت شهروندان در تصادفات، ریشه یابی و تحقیق پیرامون علل وقوع تصادفات برای پیشگیری ضروری به نظر می رسد. بدین منظور در این پژوهش تلاش شده عوامل مدیریت انتظامی که در پیشگیری از تصادفات بیشترین تأثیر را دارند، شناسایی شوند. روش شناسی: این پژوهش از نظر نحوه گردآوری داده ها، اسنادی، از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش تحقیق، توصیفی تحلیلی است که به روش پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری شامل مدیران، اساتید، متخصصان و کاربران ترافیکی به تعداد 3759 نفر است که با استفاده از رابطه کوکران تعداد 196 نفر از آنها به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای تحلیل داده، از آزمون های معادلات ساختاری و تحلیل عاملی تائیدی استفاده شد. یافته ها: عوامل و متغیرهایی نظیر آموزش و ارتقای فرهنگ ترافیک، مهندسی ترافیک، اجرای قوانین و مقررات، شرایط محیطی و نبود مدیریت واحد در حوزه ترافیک، به عنوان عوامل مؤثر در پیشگیری از تصادفات شناسایی شدند. در بررسی فرضیه های تدوین شده مرتبط با عوامل یادشده، بین پنج عامل به دست آمده و متغیرهای مورد نظر رابطه معناداری وجود دارد. نتایج: نتایج پژوهش نشان می دهد آموزش و ارتقای فرهنگ ترافیک توسط مدیران پلیس بیشترین تأثیر در پیشگیری از تصادفات رانندگی دارد. مهندسی ترافیک، اجرای مقررات و قوانین، شرایط محیطی و نبود مدیریت واحد در امر ترافیک به ترتیب در رتبه های بعدی قرار گرفتند.