سبک گروهی

بیشترین پژوهش ها در سبک شناسی به بازشناساییِ سبک های ادبی، زبان شخصی و فردیتِ خلاقِ مؤلف اختصاص دارد. به همین دلیل، در مطالعات سبکی کاربرد زبان در ادبیات بسیار مورد توجه قرار می گیرد. این مقاله، نخست با اشاره به اهمیت سبک در ادبیات و کارکردهای سبک شناسی در مطالعات ادبی، تمایز فرمالیستی میان زبان و ادبیات را مورد تردید قرار می دهد. و باور به امری مستقل و ذاتی به نام «زبان ادبی» را رد می کند و نشان می دهد که تفاوت کاربرد زبان در سخن ادبی و غیرادبی ناشی از نقش هایی است که زبان برعهده دارد؛ همین نقش ها در سخن ادبی به برجستگی و شخصی سازی زبان و شکل گیری سبک شخصی می انجامد. آنگاه سبک شخصی و سبک ادبی ونسبت آن ها با سنت و تقلید را به بحث می گذارد و رابطه میان تنوع سبک های شخصی و غلبه گفتمان های سنت گرا را بررسی می کند.

إن أسالیب التعلم تلعب دورا حاسما فی عملیه التعلم، ووفقا ل ِ فیلدر (1996)، أن هناک عوامل یعود إلیها مدی تعلم الطلاب فی الصف جزئیا وهی: قدرات الطلاب، وإعدادهم المسبق، وأسالیبهم فی التعلم، وکذلک أسالیب الأساتذه فی التدریس. فلا ینبغی للأساتذه إذن، إهمال أهمیه اختیار طریقه التدریس المناسبه والمنسجمه لأسالیب الطلاب التعلمیه. وبما أنّ فی العدید من المعاهد والمؤسسات التعلیمیه یتم تخصیص القلیل من الإهتمام لنوعیّه تعلم الطلاب، فهذا البحث یحاول تحدید أسالیب الطلاب الإیرانیین القائمین بتعلم اللغه العربیه، و من ضمنها یقوم بتحدید وتحلیل ما فی أسالیبهم من إختلافات، وذلک إستناداً إلی عوامل دیموغرافیه هی: الجنس والإختصاص. تم جمع البیانات عن أسالیب التعلم من 522 طالبا باستخدام استبیان وینتر کرست، ودیکابیوا (2002) لِ "أسالیب التعلم المفضله " (LSI). أظهرت النتائج أن الأسلوب الجماعی هو الأسلوب السائد علی تعلم اللغه العربیه لدی الطلاب الإیرانیین. بینما لم تظهر النتائج إلّا القلیل من الرغبه لدیهم بالنسبه لأسلوب التعلم الفردی. کما أظهرت أن الطالبات أکثر تطبیقاً للأسالیب السمعیه والحرکیه من الطلاب. وبالإضافه إلی ذلک، لم یکن هناک فرق کبیر بین الجنسین فی استخدام الأسلوب البصری.