تکنیک های آماری

به دلیل وجود پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی با اهمیتی که پدیده ورشکستگی بر گروه های مختلفی از جامعه تحمیل می کند، همواره توجه ویژه ای از محققان را به خود جلب کرده است. تحقیقات مرتبط با پیش بینی ورشکستگی از سال 1960 میلادی صورت جدی به خود گرفته است...

تجارب نشان می دهد که پایداری شهری توجه زیادی را در سطح جهانی به دست آورده است، در حالی که این موضوع در ایران به طور کامل مورد توجه قرار نگرفته است. سطح پایداری شهری می تواند کیفیت زندگی در شهرها را نشان دهد.بررسی و شناخت وضعیت محلات و تنگناهای توسعه آنها به لحاظ پایداری و توسعه پایدار در شهرها، از مسایلی است که اخیراً در فرهنگ برنامه ریزی شهری مطرح شده، اما هنوز در کشور ما جایگاه آن به خوبی طرح نشده است . بدین منظور، هدف کلی از این مقاله ارزیابی و تعیین سطوح پایداری محلات شانزده گانه شهر بابلسر به لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه است. برای ارزیابی سطوح پایداری محلات، تحلیل نابرابریها و پیش بینی اولویت توسعه از مدلهای کمی و نرم افزارهای آماری از قبیل: شاخص توسعه یافتگی موریس، امتیاز استاندارد شده، ضریب تغییرات ، تحلیل عاملی و رگرسیون چند گانه توأم (Enter) با انتخاب30 متغیر در قالب شاخص های اجتماعی، اقتصادی، زیربنایی، زیستی و کالبدی استفاده شده است. نتایج حاصل از بررسی سطوح پایداری توسعه در محلات شهر بابلسر، به لحاظ شاخص های تلفیقی نشان می دهد که ضریب پایداری بین محلات این شهر متفاوت بوده؛ به طوری که از مجموع شانزده محله، یک محله در گروه پایدار ایده آل، دو محله درگروه پایدار قوی، هفت محله نیمه پایدار، چهار محله پایدار ضعیف و دو محله درگروه ناپایدار قرار دارند. همچنین یافته های تحقیق نشان می دهد که بین محلات مختلف این شهر به لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه نابرابری و اختلاف فاحشی وجود دارد، که این نابرابریها در زمینه شاخص های عامل زیست- اجتماعی (با مقدار 98/. درصد) بسیار چشمگیر و در شاخص های عامل زیربنایی (به میزان 32/. درصد) کمتر بوده است . در جمعبندی می توان گفت که مسؤولان شهری باید سیاست گذاری های خویش را متوجه محلات کمتر توسعه یافته، نمایند تا شکاف موجود را برای رسیدن به برابری اجتماعی پر و سطح کیفیت زندگی را ارتقا دهند

برای دستیابی به توسعه پایداری شهری، بررسی و شناسایی رضایتمندی ساکنان از شاخص های پایداری، می تواند در جهت تحلیل وضع موجود سکونتی و تصمیمات آتی به منظور ارتقای سطح کیفی محل سکونت افراد و در نتیجه رسیدن به پایداری موثر واقع شود. از این رو هدف از این پژوهش، بررسی شاخص های پایداری شهری و ارزیابی رضایتمندی شهروندان شهر کرمان از سنجه های پایداری است. روش به کار گرفته شده در این مقاله توصیفی- تحلیلی با رویکرد پیمایشی می باشد. به گونه ای که با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و بازدید مقدماتی و پس از آن مطالعات میدانی و استفاده از پرسشنامه، داده های لازم گردآوری شد. آزمون های آماری همچون ضریب همبستگی پیرسون، مدل تحلیل رگرسیون و آزمون T تک نمونه ای، اطلاعات حاصل از پرسشنامه ها که هفت بعد پایداری در قالب 30 شاخص را سنجش کردند، مورد تجزیه و تحلیل قرار داده اند. آزمون ها وجود نارضایتی از پایداری در شهر کرمان را تأیید می کند، به گونه ای که مقدار میانگین 65/2 از مجموع رضایتمندی پایداری حاصل شده است، از بین هفت بعد کلی پایداری بررسی شده، بیشترین رضایتمندی از بعد زیست محیطی است و بعد مدیریتی- حکمروایی کمترین میزان رضایتمندی را به خود اختصاص داده است . بر این اساس، می توان استنباط نمود که توسعه فضایی- کالبدی شهرکرمان و تعاملات مردم و مسئولین درشهر با پایداری شهری متناسب نیست، از این رو توجه به سنجه های پایداری می تواند به افزایش کیفیت زندگی و پایداری توسعه شهری کمک نماید. یافته های رضایتمندی پایداری می تواند برای بازشناسی راهبردهای سیاسی قبلی و طراحی سیاست های برنامه ریزی آینده در جهت رسیدن به توسعه پایدار و بهبود کیفیت محیط زیست شهری استفاده شود.