ارتباطات در بحران

زمینه و هدف: بحران به طور ناگهانی به وقوع می پیوندد و برای ساخت های زیربنایی و یا ارزش ها و هنجارهای اساسی یک نظام تهدیدی جدی است از این رو مستلزم واکنش سریع می باشد. با توجه به نقش اطلاع رسانی و ارتباطات در بحران، هدف اصلی این پژوهش، یافتن روش های دستیابی به نحوه ارتباطات در بحران می باشد. روش: در این مطالعه مروری توصیفی، با جست وجو در بانک های اطلاعاتی الکترونیکی معتبر مانندSID، و Magiran و با استفاده از کلمات کلیدی مرتبط و نیز بررسی فهرست منابع و جست وجوی مقالات و آثار کارشناسان بحران، مقالات و منابعی که به بررسی نتایج ارتباطات در بحران پرداخته بودند انتخاب و تحلیل شدند. یافته ها: قبل، هنگام و بعد از بروز بحران، مدیریت بحران می بایست در خصوص ارتباط و اطلاع رسانی به مردم، گروه ها، مسئولین، نهادها وغیره اقداماتی را در دستور کار خود قرار داده و در این خصوص طرح یا طرح هایی را تدوین و متناسب با شرایط مختلف بحران به مرحله اجرا در آورد. نتیجه گیری: برای کنترل و مقابله با بحران به طور عمده دو رویکرد و راهبرد وجود دارد: مستقیم (کاربرد قوه قهریه) و غیرمستقیم (کاربرد روش اقناع و مقابله نرم). در هر دو راهبرد، مدیرانِ بحران می بایست به طور مستمر با مخاطبین خود اعم از رهبران مدیریت بحران، مردم، نیروهای خودی و مقامات و مسئولین ارتباط برقرار و ضمن افشای ماهیت اغتشاشگران و اطمینان دادن به مسئولین و مردم و ایجاد آرامش و رفع نگرانی ها، حمایت و همکاری آن ها را جلب نموده و رهبران بحران و اغتشاشگران را وادار به تسلیم یا تعدیل خواسته ها و روش های خود نمایند.

مقدمه: برقراری ارتباط و اطلاع رسانی به ارگان ها و مردم یکی از اصول اولیه در برنامه ریزی بحران می باشد. نقص در سیستم های ارتباطی به خصوص در مراکز درمانی که در اثر بحران به وجود می آید، کمبود امکانات در رابطه با تجهیزات و تکنولوژی های ارتباطی، ذخیره ناکافی سیستم های ارتباطی که باعث ناهماهنگی عملکرد بین ارگان ها می گردد، روی یافته های بحران تأثیر بسزایی دارد و عوارض آن را چندین برابر می نماید. هدف از این مطالعه بررسی میزان آمادگی بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران از نظر برقراری ارتباطات به هنگام بروز سوانح می باشد. روش ها: مطالعه حاضر از نوع میدانی است و جامعه آماری، شامل بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران می باشد. در این پژوهش، ابزار گردآوری داده ها، چک لیست بود که شامل 6 سؤال می باشد که از طریق مشاهده و مصاحبه با افراد مختلف بر حسب مورد (مدیر بیمارستان، مدیر پرستاری، دبیر کمیته حوادث غیرمترقبه و...) تکمیل گردید و به منظور بررسی داده ها از آماره های توصیفی نظیر فراوانی، نسبت و متوسط درصد استفاده گردید. یافته ها: در بیمارستان های مورد بررسی، بیمارستان هاشمی نژاد با متوسط درصد 2/63 و بیمارستان فیروزگر با متوسط درصد 6/36 به ترتیب بیشترین و کمترین متوسط درصد امتیاز را در برنامه ریزی از بعد ارتباطات کسب نمودند. نتیجه گیری: در بیمارستان ها باید تمام روش های ممکن برقراری ارتباطات در برنامه سوانح گنجانده شود تا انعطاف پذیری لازم در زمینه پشتیبانی وسایل و سرویس های حیاتی در زمان بحران تأمین شود. یافته ها بیانگر آن است که بیمارستان های مورد پژوهش از همه این روش ها برخوردارنیستند و در پاسخگویی لازم در مقابله با سوانح، اثربخش نخواهند بود.