نجمه الله بیگی مقدم

اقامتگاه های بوم گردی به عنوان یکی از خدمات بومی با ماهیت نوستالوژیک گردشگری می باشد که تجربه جدید و متفاوتی از زنجیره اسکان و خدمات وابسته به آن را در اختیار گردشگران قرار می دهد و برای اغلب گردشگران شهری و جوانان جذابیت بسیاری دارد. لذا این پژوهش از منظر گردشگران، به شناسایی و تحلیل عوامل مؤثر بر جذابیت و مزیت رقابتی اقامتگاه های بوم گردی در شهرستان طرقبه و شاندیز پرداخته است. پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت از نوع توصیفی- تحلیلی به شیوه پیمایشی است. جمع آوری اطلاعات به روش میدانی و اسنادی انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش، 384 نفر از گردشگران در هفت اقامتگاه بوم گردی شهرستان طرقبه و شاندیز می باشد. برای شناسایی مهم ترین عوامل جذابیت اقامتگاه های بومگردی ابتدا شاخص های مورد نظر با استفاده از نظر سنجی از کارشناسان و گردشگران شناسایی و برای دسته بندی آن از تحلیل عاملی اکتشافی در نرم افزار SPSS بهره گرفته شد. در نتایج به دست آمده در روش تحلیل عاملی اکتشافی، 42 متغیر شناسایی و در 7 عامل طبقه بندی گردید که سهم عامل اول تا سوم (احیای سنت ها، معماری بومی، و مدیریت خانوادگی اقامتگاه های بومگردی) نسبت به بقیه عامل ها بیشتر است و حدود 49 درصد واریانس را تبیین می کنند. همچنین نتایج بدست آمده نشان داد که مهمترین جذابیت اقامتگاه های بومگردی عبارتند از: استفاده از غذا های بومی و محلی در منو های غذایی (با میانگین 66/4)، زنده شدن ایده حصیر بافی، قالی بافی و ... (با میانگین 53/4) که از بیشترین امتیاز ممکن به لحاظ جذابیت اقامتگاه های بومگردی از دیدگاه گردشگران برخوردار بوده و این نشان می دهد، احیای سنت های محلی به عنوان جاذبه های نوستالوژیک و گردشگری خاص، ظرفیت بالایی را برای توسعه گردشگری روستایی ایجاد کرده و به عنوان مزیت رقابتی اقامتگاه های بومگردی نسبت به هتل ها از دیدگاه گردشگران بشمار می آید.