علیرضا علی نژاد جیدان

شناسایی و تعیین متغیر های تأثیرگذار بر طراحی خط مشی های مدیریت تنوع فرهنگی در سازمان های دولتی ایران هدف این پژوهش است. جامعه آماری آن پایان نامه های مقطع کارشناسی ارشد و دکترای دانشگاه ها در بین سال های 1385 تا 1400 درباره مدیریت تنوع فرهنگی در سازمان ها است و از بین انواع روش های پژوهش، از طرح اکتشافی از نوع مقوله بندی استفاده شده است. در این طرح ابتدا داده های کیفی با مطالعات کتابخانه ای (فیش برداری) جمع آوری و براساس فراتحلیل مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته ها نشان داد متغیرهای مؤثر در طراحی سیاست های تنوع فرهنگی را می توان در سه گروه اصلی، ساختاری و متغیرهای زمینه ای دسته بندی کرد که شامل پنج مؤلفه راهبردی، عملکردی، مدیریتی، نظارتی و اجتماعی به همراه 23 شاخص است. در مقوله راهبردی: متغیر وحدت و انسجام فرهنگی در سازمان؛ عملکردی: توسعه مهارت های فرهنگی؛ مدیریتی: توسعه و ادراکات فرهنگی؛ نظارتی: ارائه قوانین توسعه هماهنگ؛ و اجتماعی: سازگاری فرهنگی بین ساختاری که نشان دهنده تأثیر بسیار آنها است که به عنوان مضامین مکرر در سراسر پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است. ازاین رو سازمان های ایرانی از بینش های حاصل از این تحقیق می توانند برای مدیریت مؤثر تنوع فرهنگی و کاهش چالش های مرتبط استفاده کنند. همچنین این تحقیق پیشنهاد می کند که سازمان های ایرانی باید سیاست هایی را تدوین کنند که وحدت و انسجام فرهنگی را در اولویت قرار دهند، بر توسعه مهارت های فرهنگی تمرکز کنند و ادراکات فرهنگی را ارتقا دهند.

هدف این پژوهش شناسایی وتعیین متغییرهای اصلی تأثیرگذار بر طراحی خط مشی مدیریت تنوع فرهنگی در سازمانهای دولتی ایران می باشد. جامعه پژوهش حاضر شامل پژوهش های صورت گرفته دربین سال های 1385 تا 1400درباره مدیریت تنوع فرهنگی در سازمان ها است. در این پژوهش، از بین انواع روش های پژوهش، از طرح اکتشافی از نوع مقوله بندی استفاده گردیده است. در این طرح ابتدا داده های کیفی از طریق مطالعات کتابخانه ای(فیش برداری) جمع آوری شده و براساس فراتحلیل مورد ارزیابی قرار گرفته اند. نتایج نشان داد، که متغیرهای اصلی تأثیرگذار برطراحی خط مشی تنوع فرهنگی در دو دسته متغیرهای عملکردی و راهبردی که هرکدام با پنج مؤلفه تعریف می شوند. در دسته راهبردی، متغیر وحدت و انسجام فرهنگی در سازمان؛ در دسته عملکردی، توسعه مهارت های فرهنگی بیشترین تکرار را در تحقیقات بررسی شده داشته اند که به معنای بیشترین تاثیر است. لذا پیشنهاد می گردد سازمان های دولتی ایران بر ارتقای حس وحدت و انسجام فرهنگی در محیط کار تمرکز کنند که شامل ایجاد فرصت هایی برای کارمندان با پیشینه های مختلف باشد تا گرد هم آیند، تجربیات خود را به اشتراک بگذارند و حس هویت مشترک را در سازمان ایجاد کنند.