فاطمه نوری نژاد

  با تثبیت حکومت صفویان در سده دهم، بسیاری از جشن ها و آیین های باستانی ایرانیان با حمایت دربار و اقبال عمومی رونق دوباره یافت. در همین دوره به دلیل علاقه سلاطین گورکانی به بسط و گسترش زبان و فرهنگ ایرانی در هند و همچنین حضور برخی از شاخص ترین هنرمندان ایرانی در دربار گورکانی، شرایط برای انتقال بسیاری از سنت های ایرانی، به ویژه جشن ها به هند فراهم شد. این پژوهش با هدف شناخت تأثیرات بزم نگاره های ایرانی بر نگاره های بزمی هند می کوشد تا به این پرسش پاسخ دهد که عناصر و ویژگی های موجود در مجالس جشن و شادمانی در ایران چه تأثیری بر نگاره های بزمی مکتب گورکانی داشته اند؟این مطالعه برپایه استدلال های تطبیقی-مقایسه ای انجام گرفته است. یافته ها بیانگر آن است که عناصر تصویری بزم نگاره های اوایل دوره گورکانی به دلیل نسخه برداری مستقیم از آثار ایرانی، بسیار متأثر از بزم نگاره های صفوی است. تا جایی که در انتخاب مکان برپایی جشن ها یا چگونگی چینش افراد، سنت رایج در دربار صفوی مورد توجه قرار می گرفت؛ اما به تدریج با استقلال نگارگری هند و نفوذ سنت های بومی، عناصر تصویری ایرانی کم رنگ و درنهایت با عناصر هندی جایگزین شد.