فخرالدین ایزدی منش

زمینه و هد ف: اتوفاژی، یک فرآیند تخریب وابسته به لیزوزوم حفاظت شد ه است که به حفظ هموستاز و سازگاری متابولیکی سلول کمک می کند . هد ف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین تد اومی با شد ت متوسط بر بیان ژن های C/EBPβ و mTOR مرتبط با اتوفاژی، د ر قشر پیشانی موش های صحرایی وابسته به METH بود . روش تحقیق: تعد اد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصاد فی به چهار گروه مساوی (8=n) سالین، METH اولیه، METH ثانویه، و METH - تمرین تقسیم شد ند . METH به مقد ار پنج میلی گرم/کیلوگرم به مد ت 21 روز تزریق شد . آزمون واماند ه ساز و میانگین سرعت بیشینه موش ها برای طراحی برنامه تمرین محاسبه و برنامه تمرین شامل 24 د قیقه د وید ن با شد ت 60-65 د رصد سرعت بیشینه بر روی نوارگرد ان، به مد ت هشت هفته (پنج جلسه د ر هفته) انجام شد . د ر پایان، برای ارزیابی تغییرات بیان ژنی شاخص های C/EBPβ  و mTOR، بافت قشر پیشانی موش های صحرایی استخراج شد . نتایج با استفاد ه از روش تحلیل واریانس یک راهه د ر سطح معنی د اری 0/05≥p استخراج گرد ید . یافته ها: تزریق مت آمفتامین د ر گروه های مت آمفتامین اولیه و ثانویه، منجر به افزایش معنی د ار بیان ژن C/EBPβ نسبت به گروه سالین شد (به ترتیب با 001/p=0 و 005/0=p)؛ اما د ر گروه مت آمفتامین اولیه نسبت به گروه سالین، منجر به کاهش معنی د ار بیان ژن mTOR شد  (04/p=0). تمرینات تد اومی با شد ت متوسط د ر گروه مت آمفتامین-تمرین، منجر به کاهش معنی د ار بیان ژن C/EBPβ نسبت به گروه METH اولیه شد (04/p=0)؛ اما نسبت به گروه های METH اولیه و ثانویه، موجب افزایش معنی د ار بیان ژن  mTOR گرد ید . نتیجه گیری:  احتمالاً تزریق مت آمفتامین باعث تشد ید بیان ژن اتوفاژیک C/EBPβ د ر قشر پیشانی مغز می شود ؛ د ر حالی که تمرینات تد اومی با شد ت متوسط، می تواند به عنوان یک راهکار پیشگیرانه، باعث تعد یل و تنظیم اتوفاژی ناشی از مت آمفتامین، از طریق افزایش بیان ژن mTOR د ر مغز شود .  

مقدمه و هدف: احتمالاً انجام تمرینات ورزشی به صورت وهله های مختلف، تاثیرات متفاوتی بر شاخص های آمادگی جسمانی و عملکردی ورزشکاران داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر چهار برنامه تمرینی مختلف کاراته بر برخی از شاخص های آمادگی جسمانی و عملکردی کاراته کاها انجام شد.مواد و روش ها: تعداد 32 آزمودنی در قالب 4 گروه 8 نفری به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه شامل تمرین با وهله کوتاه مدت، وهله بلندمدت، وهله متوسط مدت و تمرین معمول کاراته مورد آزمون قرار گرفتند. آزمودنی ها در هر چهار گروه تکنیک های کاراته را در 9 ایستگاه انجام دادند. ایستگاه ها در وهله های 10، 20، 30، 45، 60، 90 و 180 ثانیه تعریف شدند. در برنامه تمرین با وهله های کوتاه مدت، آزمودنی ها بیشتر از وهله های 10 و 20 ثانیه استفاده کردند. در برنامه میان مدت، از وهله های 30، 45 و 60 ثانیه و در برنامه طولانی مدت آزمودنی ها بیشتر از وهله های 90 و 180 ثانیه برای تمرین استفاده کردند. گروه چهارم هم از برنامه های معمول کاراته که غالبا ترکیب های متفاوتی از همین وهله های تمرینی بود استفاده نمودند. آزمودنی ها تمرینات را به مدت 8 هفته و دو بار در هفته انجام دادند. داده ها با روش های آماری آنووا یک طرفه، آنالیز کوواریانس و تی همبسته در سطح معنی داری 0.05>P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که بین چهار برنامه تمرینی از لحاظ اثرگذاری بر چابکی، سرعت پا، تعادل پویا، توان بی هوازی و سرعت جابجایی دست تفاوت معنی داری وجود ندارد (0.05˃P) برنامه تمرینی با وهله های میان مدت از لحاظ اثرگذاری بر توان هوازی، توان انفجاری، استقامت عضلات شکم، زمان عکس العمل و قدرت ضربه دست نسبت به سه برنامه دیگر برتری داشت (0.05˂P). برنامه های تمرینی با وهله های میان مدت و کوتاه مدت از لحاظ اثرگذاری بر استقامت عضلانی بالاتنه، سرعت ضربه پا، سرعت ضربه دست و قدرت ضربه پا نسبت به دو برنامه سنتی و طولانی مدت برتری داشتند (0.05˂P).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد که برنامه های تمرینی مختلف می تواند تأثیرات متفاوتی بر شاخص های آمادگی جسمانی و عملکردی در کاراته کاها داشته باشد، با این حال احتمالاً برنامه تمرینی با وهله های کوتاه و میان مدت نسبت به دو برنامه دیگر می تواند تأثیرگذاری بیشتری بر کاراته کاها داشته باشد.