راشد محمدیان

آزمون های شناسایی استعداد موسیقی ابزارهایی هستند که به منظور ارزیابی توانایی های موسیقایی افراد طراحی شده اند. این آزمون ها به طور عمده توانایی هایی مانند درک ریتم، تشخیص زیر و بمی صداها، تمایز ملودی ها و حافظه موسیقایی را می سنجند. این مطالعه به منظور مرور روش ها و کاربردهای مختلف این آزمون ها در حوزه های گوناگون از جمله آموزش موسیقی، استعدادیابی کودکان و نوجوانان، هدایت تحصیلی و حتی فرآیندهای استخدامی موسیقی انجام شده است. روش پژوهش از نوع مروری تحلیلی است و منابع مختلف علمی درباره ابزارهای ارزیابی استعداد موسیقی جمع آوری و تحلیل شده اند. یافته های تحقیق نشان می دهد که آزمون هایی چون  Seashore Measures of Musical Talents، MET  و آزمون های گوردون (PMMA، IMMA، AMMA) هرکدام ویژگی های خاصی دارند که برای سنجش جنبه های مختلف توانایی های موسیقایی طراحی شده اند. نتایج این آزمون ها به ویژه در شناسایی استعدادهای موسیقایی در سنین پایین، تشخیص تفاوت های فردی در توانایی های موسیقایی، ارزیابی اثربخشی آموزش های موسیقی، کاربردهای پژوهشی و مطالعات علمی و کمک به مربیان و والدین در تصمیم گیری های آموزشی مؤثر است. بررسی ها نشان می دهند که آزمون MMA از ادوین گوردون به دلیل تطابق بیشتر با شرایط فرهنگی و آموزشی ایران، برای استفاده در این کشور مناسب تر است. در نهایت، این مطالعه به تحلیل نقاط قوت و ضعف هر آزمون پرداخته و پیشنهاداتی برای بهبود روش های موجود در راستای ارتقای استعدادیابی موسیقی ارائه می دهد. برای ارتقای استعدادیابی موسیقی در ایران، باید دسترسی به آموزش های موسیقی در تمامی سطوح و مناطق گسترش یابد. استفاده از فناوری های نوین، برگزاری کارگاه ها و مسابقات، شناسایی استعداد در مدارس و تقویت همکاری با ارگان های دولتی و خصوصی به رشد استعدادها کمک می کند. در نهایت ایجاد شبکه های حمایتی نیز اهمیت دارد.