پیمان امیدی

کلانشهر تهران در سده گذشته با افزایش حدود بیست برابری جمعیت روبرو شده است، ازاین رو دچار مشکلات ترافیکی در غالب روزهای سال است. یکی از الزامات کاهش ترافیک، کاهش سهم سفرهای درون شهری با خودرو شخصی و تغییر به سایر مدهای حمل ونقلی است که این الگو در توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی به عنوان یک راهکار مورداستفاده قرار می گیرد؛ بنابراین افزایش مشکلات ناشی از ازدحام ترافیکی در شهرهای کشور، ضرورت توسعه مبتنی بر حمل ونقل عمومی را بیش ازپیش آشکار نموده است. هدف پژوهش، ارزیابی، تحلیل و برنامه ریزی توسعه ی انجام شده در شعاع عملکرد ایستگاه مترو منیریه با معیارهای توسعه مبتنی بر حمل ونقل عمومی، است. روش پژوهش توصیفی_تحلیلی است که ابتدا به شناسایی اصول توسعه با محوریت حمل ونقل عمومی می پردازد. سپس، مشخصات محدوده مطالعاتی با معیارهای توسعه مبتنی بر حمل ونقل عمومی و استانداردهای موسسه سیاست های توسعه و حمل ونقل ارزیابی می کند. یافته ها نشان می دهد ایستگاه منیریه استاندارهای لازم در جهت پیاده سازی این الگو را طی نکرده است به بیان دیگر، شهر در جهت خودرو محوری برنامه ریزی شده و خودرو نسبت به پیاده در ارجحیت قرار گرفته است.

در سده گذشته، کلان شهر تهران با افزایش حدود بیست برابری جمعیت روبرو شده است، از این رو دچار مشکلات ترافیکی در اغلب روزهای سال است. یکی از الزامات کاهش ترافیک، کاهش سهم سفرهای درون شهری با خودروشخصی و تغییر به سایر مدهای حمل ونقلی است که این الگو در توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی(TOD) به عنوان یک راهکار مورد استفاده قرار می گیرد. الگویTOD، به عنوان یک الگوی جدید در جهت تغییر رفتار و زمینه هندسی فیزیکی شهرها با بهره گیری از فناوری در ارتباط با جمعیت و ساکنین شهر از سال 1993 در بسیاری از کشورهای جهان، در راستای کاهش بخشی از مشکلات ترافیکی شهر مورد استقبال قرار گرفته است. در واقع الگویTOD، توسعه ای متراکم با ترکیب مناسبی از کاربری ها در مجاورت ایستگاه های حمل ونقل عمومی است. زیرا مجاورت بی واسطه مسکن، مکان های فعالیت و خدمات در ساختمان ها، محلات و بخش های شهری به یک اصل مهم برای شکل خوب شهری در قرن 21 تبدیل شده است. هدف ارزیابی توسعه تراکم و اختلاط کاربری صورت گرفته در شعاع عملکردی ایستگاه مترو منیریه جهت پیاده سازی  TODتدوین شده است.  روش پژوهش کاربردی است، ابتدا به شناسایی معیارهای اصل اختلاط و تراکم با محوریت حمل ونقل عمومی پرداخته شده است. سپس، مشخصات محدوده با استانداردهای موسسه سیاست های توسعه و حمل ونقل (ITDP) ارزیابی شده است . یافته ها نشان می دهد ایستگاه منیریه، استانداردهای لازم این دو شاخص، در جهت پیاده سازی الگو(TOD) را طی نکرده است، یا شهر در جهت خودرومحوری برنامه ریزی شده است و لزوم به بازنگری طرح تفصیلی است. نتایج نیز می تواند در غنی سازی پیاده سازی ادبیات TOD و کمک به برنامه ریزان در ارزیابی اقدامات انجام شده در توسعه درون شهری به کارگرفته شود. 

هدف مطالعه حاضر این بوده است تا تاثیرات اجزای ناقص تجهیزات محافظت فردی (PPE) بر درک ذهنی در طول تمرین و ریکاوری در دمای 28 درجه سانتی گراد با RH چهل درصد را بررسی نماید. هشت آتش نشان در هشت وضعیت شرکت کرده اند که مشتمل بر انواع ترکیب های اجزای تجهیزات مخافظت فردی با وزن از 7.8 تا 14.9 کیلو گرم می باشد (تجهیز کامل با کل PPE یا FullPPE؛ FullPPE بدون تجهیزات تنفس مستقل یا NoSCBA؛ FullPPE بدون چکمه ها یا NoBoots؛ FullPPE بدون کلاه ایمنی یا NoHelmet؛ FullPPE بدون دستکش ها یا NoGloves؛ Full PPE بدون زیرشلواری یا NoJP؛ بدون تجهیزات کلاه ایمنی، دستکش ها، پوتین ها یا تجهیزات تنفس، NoHGBS و Control (1.1 کیلو گرم؛ پوشیدن شلوارک ها، پیراهن های بلند پوشاننده آرنج و زیرشلواری های بلند)). نتایج نشان داده اند: (1) کاهش فشار درک شده به صورت ذهنی به طور قابل ملاحظه ای در NoJP در طول تمرین و ریکاوری نسبت به NoHelmet و Nogloves بیشتر بوده است در حالی که NoJP تفاوت چشمگیری با NoBoots و NoHGBS داشته است. (2) NoBoots تاثثیر چشمگیری در تخفیف سختی گرمایی روانشناختی نسبت به فشار روانشناختی داشته است. (3) در معرض قرار گرفتن دست ها و پا ها به ترتیب بر حس گرمایی موضعی و حس عرق ریزی دست ها و پا ها تاثیر داشته است در حالی که در معرض قرار گرفتن سر بر حس گرمایی سر و حس عرق ریزی تاثیری نداشته است. (4) رابطه بین رطوبت یک منطقه خاص کوچک بر لباس و حس عرق ریزی یک تابع لگاریتمی را نشان داده است. مطالعه حاضر مشخص می نماید که کاهش وزن پوتین ها باعث تسکین فشار روانشناختی در طول تمرین شده است نظر به این که د راوردن ژاکت و کندن دستکش ها، پوتین ها و کلاه ایمنی به طور همزمان بعد از تمرین موثرترین روش برای تسکین سریع فشار گرمایی بودند.