ارزیابی و رتبه بندی شاخص های پایداری محیطی فضاهای آموزش عالی (مطالعه موردی: واحدهای دانشگاه فرهنگیان تهران)(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزههای تخصصی:
تلفیق پایداری و آمایش در آموزش عالی هنوز در گام های ابتدایی خود مانده و با چالش های بسیاری روبه روست و بهبود سنجش و ارزیابی مداوم شاخص ها و مؤلفه های پایداری دانشگاهی می تواند باعث ایجاد تحول و ثبات در نظام آموزش عالی و کاهش نگرانی های روزافزون پایداری محیطی مؤسسات آموزش عالی شود. بنابراین هدف پژوهش حاضر ارزیابی و رتبه بندی شاخص های آمایشی پایداری محیطی واحدهای دانشگاه فرهنگیان تهران بوده است. این پژوهش توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش کلیه استادان و خبرگان آشنا با واحدهای دانشگاه فرهنگیان شهر تهران بودند که با روش نمونه گیری تصادفی ساده و با استفاده از فرمول کوکران 52 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد که روایی آن با استفاده از روش محتوایی و روایی سازه مورد تأیید قرار گرفت و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ تأیید شد. نتایج نشان داد آماره تی (612/0) مؤلفه مواد و مصالح پایداری محیطی معنی دار نیست و در حد متوسط است. اما آماره تی (549/24-) سیستم حمل ونقل، آماره تی (768/11-) بهره گیری از آب، آماره تی (435/10-) مدیریت زیست محیطی، و آماره تی (537/12-) انرژی و اتمسفر در سطح 001/0 منفی و معنی دار است. بنابراین میانگین این متغیرها به طور معنادار پایین تر از میانگین فرضی یعنی 3 است و در سطح نامطلوبی هستند. همچنین نتایج نشان داد وضعیت هیچ یک از شاخص های مربوط به مؤلفه های پایداری محیطی (مدیریت محیط زیست، سیستم حمل ونقل، مواد و مصالح، بهره گیری از آب و انرژی و اتمسفر) در وضعیت مطلوب و مساعدی قرار ندارد. بهبود وضعیت پایداری دانشگاه فرهنگیان مستلزم بازنگری اسناد بالادستی، سند چشم انداز دانشگاه فرهنگیان، و اهتمام ورزیدن به شاخص های آمایش سرزمین در برنامه ریزی است.