امید محمدی عسکرآبادی

رابطه ی زناشویی در زندگی مانند هر رابطه ی دیگری داری جنبه های مثبت و منفی می باشد. یکی از مهمترین شاخصه های تعیین کننده موفقیت در ازدواج رضایت زناشویی است، بنابراین پژوهش حاضر با هدف ارائه ی یک مدل علی بر اساس رابطه ی متغیرهای مثلث عشق، تمایز یافتگی خود، سبک زندگی عرفانی و علاقه ی اجتماعی با رضایت زناشویی و میانجی گری الگوهای ارتباطی زوجین انجام گرفت. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان و مردان متاهل شهر کرمانشاه بود. نمونه ای به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای به حجم 603 نفر انتخاب گردید وشرکت کنندگان به پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ، الگوهای ارتباطی، مثلث عشق، تمایز یافتگی خود، سبک زندگی عرفانی و علاقه ی اجتماعی پاسخ دادند. پس از جمع آوری داده ها، تحلیل آنها با نرم افزار Spss-22 و Amos-21 و با روش آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون و تحلیل مسیر معادلات ساختاری انجام گرفت. نتایج نشان داد بین مثلث عشق، تمایز یافتگی خود،سبک زندگی عرفانی و علاقه ی اجتماعی با رضایت زناشویی والگوهای ارتباطی زوجین رابطه وجود دارد. نتایج برازش مدل پیشنهادی حاکی از آن بود که این مدل از برازش لازم برای پیش بینی رضایت زناشویی برخوردار بود. براساس نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که ابعاد عشق، تمایز یافتگی خود، علاقه اجتماعی و سبک زندگی عرفانی زمانی سبب رضایت زناشویی می شوندکه الگوی ارتباطی توقع- کناره گیری کمتر در بین زوجین باشد.