فاطمه خرمی

در نظام آموزشی کشور ما وجود کلاس های چند پایه واقعیتی اجتناب نا پذیر است کمبود نیروی انسا نی و فضای آموزشی و مهاجرت طبیعی یا اجباری و وجود مشکلات و مسایل مالی از جمله عواملی هستند که امکان تشکیل واحد آموزشی را با کلاس های تک پایه محدود می سازد. پژوهش های انجام شده در خصوص کلاس های چند پایه اغلب ناظر بر مساعل و تنگناها و چالش هایی است که مسعولان نظام آموزشی کشور در اداره این کلاس ها و تدریس با آن دست به گریبانند و به آثار و مزایای این کلاسهاو نقش و تاثیر آنها در تعامل های کلاسی بین دانش آموزان و تقویت بستر یادگیری آنان چندان توجه نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسی مشکلات و روشهای موجود تدریس در کلاس های چند پایه متوسطه اول است و بررسی پیشرفت درس ریاضیات دانش آموزی به نام علی است . . براساس نتایج به دست آمده بهتر است برای مدیریت کلاسهای چند پایه موارد زیر توسط معلم مربوطه اجرا شود: 1-دانش آموزان را با احترام صدا کند 2-نام دانش آموزان را به خاطر بسپارد3-مسعولیتها را واگذار کند 4-در بعضی مواقع معلم نقش منفعل داشته و به دیگران فرصت دهد در کلاس های چند پایه معلم می تواند بخشی از وظایف را به عهده یکی از معلم یاران واگذار کند و پس از انجام مسعولیت واگذار شده نظارت و بررسی کند و معلم یاران را راهنمایی کند.

زمینه : بازخورد مثبت به مدرسه، محتوای درسی و رفتارهای معلم، باعث ایجاد انگیزش یادگیری در دانش آموزان می شود. یادگیرندگان خودنظم جو به واسطه خود آگاهی از فرآیندهای فکری خود و دانستن چگونگی استفاده از راهبردهای یادگیری، دارای این بازخورد مثبت هستند. از این رو مسئله پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش خودنظم جویی در دانش آموزان دارای بازخورد پایین به مدرسه بوده است. هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی خودنظم جویی در افزایش بازخورد نسبت به مدرسه در دانش آموزانِ پایه یازدهم انجام گرفت. روش: روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش 88 دانش آموز (44 دختر و 44 پسر) پایه یازدهمِ دارای نمراتِ بازخورد نسبت به مدرسه پایین بودند که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه بازخورد نسبت به مدرسه مککوچ و سیگل (2003) بود. و برای تجزیه تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیری استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دهنده افزایشِ معنادار بازخورد نسبت به مدرسه در دانش آموزان دختر و پسرِ گروه آزمایشی بود ( 0/01 P< ). نتیجه گیری: بدین معنی که کسب توانش های خود نظم جویی باعث شده دانش آموزان در مقایسه با قبل، عملکرد بهتری در یادگیری از خود نشان دهند، که این مهم، افزایشِ بازخورد مثبت به مدرسه را به دنبال داشت.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش ذهن آگاهی در کاهشِ اضطراب امتحان و افزایشِ نگرش نسبت به مدرسه در دانش-آموزان پایه یازدهم شهر تهران است. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش شاملِ کلیه دانش آموزان پایه یازدهم شهر تهران، در سال تحصیلی 97-1396، بودند. از جامعه مذکور، با استفاده از روش خوشه ای چند مرحله ای، 88 دانش آموز (44 دختر و 44 پسر) که نمراتِ بالایی در پرسشنامه اضطراب امتحان فریدبن (1997) و نمراتِ پایینی در پرسشنامه نگرش به مدرسه مک کوچ و سیگل(2003)، کسب کرده بودند، انتخاب و به تصادف در 4 گروه (2 گروهِ آزمایش و 2 گروهِ کنترل) جایگزین شدند. سپس گروه های آزمایشی، در 8 جلسه 2 ساعته، پروتکل ذهن آگاهی را دریافت کردند. پس از اتمام جلسات، تمامی آزمودنی ها مجدداً مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روشِ آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری و چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند و یافته های پژوهش نشان داد که آموزش ذهن آگاهی در کاهشِ اضطراب امتحان و افزایشِ نگرش به مدرسه تأثیرگذار است.