یگانه قره باغی

مسئله جمع و تدوین قرآن از صدر اسلام تاکنون، میان مسلمانان معرکه آراء بوده و در کتب تفسیری و روایی معتبر شیعه و اهل سنت از این مبحث، سخن به میان آمده است.اهمیت بررسی بحث مورد نظر به طور عام، از این روست که برخی از افراد و گروه ها، کیفیت جمع آوری قرآن را دستاویزی برای اثبات تحریف شدن مصحف قرار داده و از آن سوء استفاده کرده اند.این مقاله با استفاده از شیوه توصیف و تحلیل، آرای علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی را در حوزه کیفیت و زمان جمع آوری مصحف شریف بررسی نموده است. نتایج این بازخوانی این است علامه در زمینه جمع و تدوین قرآن، بر جریان تاریخی همچون جمع قرآن توسط زید و به دستور ابوبکر استناد می کند و در مجموع، جمع قرآن را به نوعی در سه مرحله می دانند: 1. در زمان حیات پیامبر|؛ 2. بعد از رحلت حضرت و توسط امام علی×؛ 3. در دوران حکومت عثمان، ولی آیت الله جوادی با دلایلی این گونه روایات و جریانات را رد می نماید و با ذکر این مرحله جمع قرآن را در عهد رسول خدا| عنوان می کند و دو مرحله دیگر را با توجیهات فراوانی، نمی پذیرد.

«نسخ» به عنوان یکی از دانش های قرآنی، از دیرباز مورد توجه مفسّران و قرآن پژوهان شیعه و سنی قرار گرفته است. موضوع «نسخ» و امکان وقوع آن در قرآن کریم، از جهت ارتباط آن با شناخت تاریخ تشریع و قانون گذاری و مراحل مختلف آن در اسلام، شیوه تربیتی این دین مبین و شناخت احکام نورانی آن، اهمّیّت ویژه ای دارد؛ به همین دلیل، از عصر نزول تاکنون، همواره محلّ عنایت دانشمندان خاصّه و عامه بوده است. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی، آراء علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی را در ابعاد مختلف نسخ، مورد بررسی قرار داده و به این نتایج دست یافته که آیت الله جوادی در خصوص شرایط نسخ، تعداد آیات ناسخ و منسوخ و ملاک های اثبات یا ردّ نسخ در آیات، نگاهی متفاوت و گاهی مخالف با علامه اتخاذ نموده است. به نظر می رسد که این واقعیت، از باب اطلاق جزء و اراده کل است و همچنین، امکان دارد که بتواند قابلیت تعمیم به دیدگاه های دیگر در حیطه آراء علوم قرآنی این دو بزرگوار را داشته باشد.