مهدیه اسلامی نصرت آبادی

اهداف: نقص توجه / بیش فعالی یکی از رایج ترین اختلالات عصبی در دوران کودکی است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین های توان بخشی شناختی، تمرین بدنی و تمرین های ترکیبی بر توجه پایدار، انتخابی و انتقالی کودکان بیش فعال است. مواد و روش ها: نوع پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان دختردوره ابتدایی مدارس شهر یزد با اختلال نقص توجه / بیش فعالی بودند. شرکت کنندگان پژوهش شامل 40 کودک 9 تا 12 سال بودند که به صورت تصادفی در چهار گروه تمرین های توان بخشی شناختی، تمرین بدنی، تمرین های ترکیبی (بدنی شناختی) و گروه کنترل قرار گرفتند. از پرسش نامه کانرز (فرم معلمان) جهت ارزیابی اولیه کودکان، از آزمون هوشی گودیناف هریس جهت همسان سازی نمره هوشی شرکت کنندگان، آزمون عملکرد پیوسته دیداری و شنیداری، به منظور سنجش نگهداری توجه، مراقبت، گوش به زنگ بودن و توجه متمرکز، برای سنجش توجه انتقالی از آزمون دسته بندی کارت ویسکانسین، همچنین برای سنجش توجه انتخابی از آزمون استروپ استفاده شد. برنامه توان بخشی شناختی مورداستفاده این پژوهش نرم افزار مغز من بود. شرکت کنندگان به مدت 16 جلسه (هر جلسه به مدت 60 دقیقه) به تمرین پرداختند. پس آزمون 24 و 72 ساعت بعد اجرا شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون آنالیز کوواریانس و روش آماری آنکووا یک طرفه استفاده شد. کلیه تحلیل ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20، در سطح معناداری 0/05>P انجام شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که توجه پایدار، انتخابی و انتقالی گروه تمرین ترکیبی (توان بخشی بدنی) به طور معناداری خطای کمتری نسبت به گروه های دیگر داشت. در متغیر پاسخ حذف، میانگین امتیاز پاسخ حذف در کودکان گروه تمرین ترکیبی به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بوده است (0/05>P). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که توان بخشی شناختی و تمرین بدنی می توانند موجب بهبود توجه در کودکان مبتلابه اختلال بیش فعالی شوند. همچنین ترکیب تمرین بدنی با تمرین های توان بخشی منجر به بهبود انواع توجه در کودکان مبتلابه بیش فعالی می شود.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر بازی های توجهی، تمرین بدنی و تمرینات ترکیبی (بازی های توجهی+ تمرین بدنی) بر انواع توجه و کارکردهای شناختی کودکان بیش فعال از نوع نقص توجه بود. به این منظور 40 کودک  9 تا 12 سال انتخاب شدند که به صورت تصادفی در چهار گروه تمرین بدنی، بازی های توجهی، تمرینات ترکیبی و گروه کنترل توزیع شدند. شرکت کنندگان بر اساس گروه بندی ذکر شده به مدت 16 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه به تمرین پرداختند. شرکت کنندگان پس آزمون را 24 و 72 ساعت بعد اجرا کردند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تقریبا در تمامی خرده آزمون ها گروه ترکیبی از سایر دو گروه تجربی دیگر بهتر عمل کرده است. این نتایج با توجه به استفاده از فواید دو حالت تمرینی دیگر در تمرین ترکیبی توجیه شدند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تعاملی مشارکت ورزشی و ویژگی شخصیتی کمال گرایی بر تحول روانی     اجتماعی دختران نوجوان شهر تهران انجام شد. بدین منظور 75 دانش آموز دختر نوجوان فعال که به طور منظم در فعالیت های بدنی شرکت داشتند و 80 دانش آموز نوجوان غیرفعالی که در این فعالیت ها هیچ گونه مشارکتی نداشتند، از مدارس و باشگاه های ورزشی شهر تهران به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامة کمال گرایی و پرسشنامة تحول روانی     اجتماعی هاولی ( MPD ) بود. از روش های آمار توصیفی نظیر میانگین و انحراف معیار و آمار استنباطی نظیر تی مستقل و تحلیل واریانس عاملی با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس نسخة 15 برای تحلیل آماری یافته ها استفاده شد. نتایج نشان داد که بین ویژگی شخصیتی کمال گرایی و تحول روانی     اجتماعی در دختران فعال و غیرفعال تفاوت معنی داری وجود دارد و دختران فعال با کمال گرایی مثبت، تحول روانی     اجتماعی بیشتری نسبت به دختران غیرفعال با کمال گرایی منفی داشتند. بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان این گونه استنباط کرد که تقویت مؤلفه های شخصیتی از طریق مشارکت ورزشی در دوران نوجوانی منجر به افزایش تحول روانی     اجتماعی و احساس کسب هویت در نوجوانان می شود.