ایمان خاکرو آبکنار

هدف تحقیق حاضر، تعیین تأثیرات وابسته به زمان تمرین تناوبی شدید بر پویایی اکسیژن مردان جوان بود. 40 دانشجوی فعال به صورت تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند: یک جلسه تمرین تناوبی شدید، دو جلسه تمرین تناوبی شدید، چهار جلسه تمرین تناوبی شدید و کنترل. گروه های تمرین و کنترل در یک تست فزاینده روی چرخ کارسنج شرکت کردند. پس از دو روز از اجرای پیش آزمون گروه های تمرینی، 1، 2 و 4 جلسه تمرین تناوبی انجام دادند. دو روز بعد از اتمام برنامه تمرینی، پس آزمون از گروه های تحقیق گرفته شد. شاخص های پویایی اکسیژن به وسیله دستگاه گاز آنالایزر به روش نفس به نفس حین پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که یک جلسه تمرین تناوبی تأثیری بر شاخص های پویایی اکسیژن ندارد (05/0P>). دو جلسه تمرین تناوبی موجب بهبود برخی شاخص های پویایی اکسیژن از جمله Vo2max، کسر اکسیژن و ثابت زمانی دوم شد (05/0>P)، اما بر ثابت زمانی اول تأثیری نداشت (05/0P>). به علاوه، چهار جلسه تمرین تناوبی با بهبود تمام شاخص های پویایی اکسیژن یعنی Vo2max، کسر اکسیژن، ثابت زمانی اول و دوم همراه بود (05/0>P). ظاهراً چهار جلسه تمرین تناوبی شدید حداقل زمان لازم برای بهبود شاخص های پویایی اکسیژن است و از لحاظ کاربردی مربیان می توانند این نوع تمرینات را برای بهبود سریع تر عملکرد هوازی و بی هوازی در برنامه تمرینی قرار دهند.

هدف: مطالعات نشان می دهد که شرایط آنتوپومتریکی و آمادگی هوازی بر عملکرد نیروهای نظامی در آزمون های استاندارد ورودی ارتش پاسخ های متفاوتی ایجاد می کند. هدف تحقیق حاضر، بررسی ارتباط شاخص های آنتروپومتریکی و حداکثر اکسیژن مصرفی با عملکرد دانشجویان افسری امام علی بر اساس آزمون استاندارد جهانی ارتش بود. روش تحقیق: این تحقیق یک مطالعه نیمه تجربی است که در سال 1398 در دانشگاه افسری امام علی(علیه السلام) انجام شد. روش نمونه گیری از نوع تصادفی در دسترس بود که 200 نفر بر اساس پیشینه تحقیق انتخاب شدند که به طور تصادفی دامنه سنی 4/0 ± 4/22 سال و شاخص توده بدنی 05/3±3/ 23 گزارش شد. قبل از اجرای آزمون شاخص آنتوپومتریکی آزمودنی ها ارزیابی شد سپس توسط تست های میدانی حداکثر اکسیژن مصرفی نیز ارزیابی شد و در ادامه آزمودنی ها تست سه مرحه ای استاندارد ارتش را با دقت به اتمام رسانده. پ س از تأیید توزی ع ط بی ع ی داده ها ت وس ط آزم ون کولموگروف اسمیرنوف و بعد از همگنی واریانس ها توسط آزمون لون برای بررسی ارتباط سنجی از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. داده ها به صورت میانگین و انحراف معیارها ارائه شد. تمام عملیات آماری تحقیق توسط نرم افزار SPSS انجام گردید و سطح معنی داری آزمون ها (05/0p<) در نظر گرفته شد. یافته ها: نتای ج نشان داد ارتباط مستقیم و معنادار بین متغیرهای نمره شاخص های آنتوپومتریکی و نمره کلی استانداردشده در دانشجویان افسری موجود می باشد. همچنین این آزمون نشان دهنده ی ارتباط مستقیم و معنادار بین متغیرهای نمره حداکثر اکسیژن مصرفی و نمره کلی استانداردشده در دانشجویان افسری است که نسبت همبستگی حداکثر اکسیژن مصرفی با عملکرد در آزمون با شاخص آنتوپومتریکی بالاتر است. نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده این موضوع هستند که در آزمون آمادگی جسمانی استاندارد ارتش، شاخص های قلبی و عروقی و مخصوصاً حداکثر اکسیژن مصرفی ارتباط و تأثیر بیشتری نسبت به سایر شاخص ها دارد و شاخص های متابولیکی هوازی از شاخص های فیزیکی و فنوتایپی حایز اهمیت تر می باشد. هدف: مطالعات نشان می دهد که شرایط آنتوپومتریکی و آمادگی هوازی بر عملکرد نیروهای نظامی در آزمون های استاندارد ورودی ارتش پاسخ های متفاوتی ایجاد می کند. هدف تحقیق حاضر، بررسی ارتباط شاخص های آنتروپومتریکی و حداکثر اکسیژن مصرفی با عملکرد دانشجویان افسری امام علی بر اساس آزمون استاندارد جهانی ارتش بود. روش تحقیق: این تحقیق یک مطالعه نیمه تجربی است که در سال 1398 در دانشگاه افسری امام علی (علیه السلام) انجام شد. روش نمونه گیری از نوع تصادفی در دسترس بود که 200 نفر بر اساس پیشینه تحقیق انتخاب شدند که به طور تصادفی دامنه سنی 4/0 ± 4/22 سال و شاخص توده بدنی 05/3±3/ 23 گزارش شد. قبل از اجرای آزمون شاخص آنتوپومتریکی آزمودنی ها ارزیابی شد سپس توسط تست های میدانی حداکثر اکسیژن مصرفی نیز ارزیابی شد و در ادامه آزمودنی ها تست سه مرحه ای استاندارد ارتش را با دقت به اتمام رسانده. پ س از تأیید توزی ع ط بی ع ی داده ها ت وس ط آزم ون کولموگروف اسمیرنوف و بعد از همگنی واریانس ها توسط آزمون لون برای بررسی ارتباط سنجی از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. داده ها به صورت میانگین و انحراف معیارها ارائه شد. تمام عملیات آماری تحقیق توسط نرم افزار SPSS انجام گردید و سطح معنی داری آزمون ها (05/0 <span style="font-size: 8.0pt; mso-bidi-language: FA;" dir="LTR">p< ) در نظر گرفته شد. یافته ها: نتای ج نشان داد ارتباط مستقیم و معنادار بین متغیرهای نمره شاخص های آنتوپومتریکی و نمره کلی استانداردشده در دانشجویان افسری موجود می باشد. همچنین این آزمون نشان دهنده ی ارتباط مستقیم و معنادار بین متغیرهای نمره حداکثر اکسیژن مصرفی و نمره کلی استانداردشده در دانشجویان افسری است که نسبت همبستگی حداکثر اکسیژن مصرفی با عملکرد در آزمون با شاخص آنتوپومتریکی بالاتر است. نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده این موضوع هستند که در آزمون آمادگی جسمانی استاندارد ارتش، شاخص های قلبی و عروقی و مخصوصاً حداکثر اکسیژن مصرفی ارتباط و تأثیر بیشتری نسبت به سایر شاخص ها دارد و شاخص های متابولیکی هوازی از شاخص های فیزیکی و فنوتایپی حایز اهمیت تر می باشد.

زمینه و هدف : نتایج مطالعات نشان می دهد که شدت و حجم فعالیت ورزشی هوازی بر سیستم ایمنی پاسخ های متفاوتی دارد. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر حاد و مزمن تمرینات هوازی با شدت متوسط و بالا بر مسیر پیام رسان اینفالامازوم NLRP3، گیرنده شبه گذرگاهی 4 (TLR4) و سطوح سایتوکاین های التهابی در مردان جوان بود. روش تحقیق : تعداد 60 نفر به طور تصادفی (بر اساس پیشینه تحقیق) به دو گروه تمرین ( هر گروه 20 نفر) و در گروه کنترل (20 نفر) تقسیم شدند. پروتکل های تمرینی برای گروه تمرین متوسط از شدت 50 درصد ضربان قلب بیشینه شروع و با افزایش تدریجی با شدت 70 درصد ضربان قلب بیشینه به اتمام رسید. برای گروه ب ا ش دت ب الا نیز تمرین با شدت 70 درصد شروع و با شدت 90 درصد ضربان قلب بیشینه به اتمام رسید. با استفاده از روش Real time-Pcr  بیان ژن های NLRP3 وTLR4  و با روش الایزا سطوح سرمیIL-1β  و  IL-18 اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد و سطح معنی داری آزمون ها 0/05>p در نظر گرفته شد. یافت ه ها : نتای ج نشان داد که تمرین حاد تک جلسه ای ه وازی با شدت متوسط تاثی ر معنی داری بر بیان ژن های TLR4 (p=0/80) و NLRP3 (p=0/20) و سطوح سرمی IL-1β (p=0/15) و IL-18 (p=0/25) ندارد؛ در حالی که تمرین حاد با شدت بالا با افزای ش معن ی دار سطوح  IL-1β و IL-18 و بیان ژن های NLRP3 وTLR4  هم راه است (0/01<p). همچنین تمرینات مزمن هوازی با شدت متوسط باعث کاهش معنی دار بیان ژن های NLRP3 وTLR4  و سطوح IL-1β  و  IL-18 شد (0/001<p) و ب ر عکس، تمرین مزمن با شدت بالا، افزایش معنی دار  در بیان ژن های TLR4 و  NLRP3 و سطوح IL-1β و  IL-18  را ب ه هم راه داش ت (0/0001<p). نتیجه گیری : احتمالاً فعالیت مزمن هوازی با شدت متوسط می تواند در تنظیم کاهشی مسیر اینفالامازوم و التهاب موثر باشد، در صورتی که فعالیت حاد هوازی با شدت های مختلف، تاثیری بر کاهش مسیرهای التهابی ندارد.