بررسی تأثیر عوامل محیطی-رفتاری بر توسعه گردشگری روستایی در دوران پسا کرونا، مورد: ناحیه روستایی محمدآباد، شهرستان علی آبادکتول(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزههای تخصصی:
گسترش بیماری کرونا (کووید - 19) صنعت گردشگری را بیش از هر صنعت دیگری متأثر کرده است. بسته شدن مرزهای خارجی، محدودیت سفرهای داخلی، لغو پروازها، و تعطیلی اماکن اقامتی و گردشگری جملگی، به آسیب های فراوانی در صنعت گردشگری انجامیده است. گردشگری روستایی با کسب تجربیات خاطره انگیز گردشگر محقق می شود. گردشگری روستایی، تأثیر مثبتی بر انسجام جامعه محلی دارد و بر تعامل گردشگر و میزبان مؤثر است و سرانجام، منجر به قصد سفر مجدد گردشگر می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر عوامل محیطی-رفتاری بر توسعه گردشگری روستایی دردوران پسا کرونا در روستاهای ناحیه محمد آباد بوده است. پژوهش حاضر بر اساس هدف کاربردی و روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است، گردآوریِ اطلاعات به شیوه اسنادی و پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری مورد مطالعه، شامل 17روستای پایکوهی- کوهستانی مقصد گردشگری روستایی بوده است، نمونه گیری از نوع نمونه گیری تصادفی بوده است. ابزار استفاده پژوهش حاضر، 170 پرسشنامه بوده که در بین گردشگران روستاهای مورد مطالعه توزیع شده است. مقدار آلفای کرونباخ برای تعیین پایایی ابزار تحقیق 75 ٪ محاسبه شده است. برای تحلیل اطلاعات گردآوری شده از تحلیل های محیط نرم افزار spss و برای مدل سازی تحلیل معادلات ساختاری از نرم افزار Amos استفاده شده است. مدل ساختاری تحقیق بیانگر ارتباط معنا دار بین عوامل رفتاری و محیطی با گردشگری در دوران پساکرونا می باشد. این معنا داری با عامل محیطی مثبت و با عامل رفتاری منفی می باشد. به طور کلی اثر عامل محیطی بر گردشگری مثبت می باشد و این مقدار برای عامل رفتاری منفی می باشد.