فریدون عبدصبور

برخی متخصصان مدیریت با محدودساختن نگاه خود به شایسته سالاری، آن راصرفاً با یکی از کارکردهای مدیریت منابع انسانی و شامل موضوعاتی چون انتخاب و انتصاب مشاغل مدیریتی مرتبط نموده و از این رو در چارچوب معیارهای شایستگی، مدل هایی را برای آن در نظر می گیرند و همین معیارها را ملاک سنجش و ارزیابی شایسته سالاری سازمان های بزرگ و دولتی قرار می دهند. شاید مهم ترین علت عدم توفیق بسیاری از این مدل ها در تحقیق شایسته سالاری در سازمان ها آن باشد که فرآیندهای انتخاب و انتصاب تنها نمودهای ظاهری یک نظام شایستگی هستند. ارزیابی و آسیب شناسی این مقوله جامع بر اساس ادبیات روزآمد جهان، مفهومی فراسازمانی است . هم چنان که هرگونه تحول و توسعه نقش منابع انسانی سازمان ها جز با تحلیل توامان ابعاد درون و برون سازمانی اثربخش نخواهد بود، استقرار و آسیب شناسی شایسته سالاری نیز به معیارها و شاخص هایی نیاز دارد که همزمان عوامل و پارامترهای محیطی و درون سازمانی را در کنار یکدیگر مورد بررسی قرار دهد. در این پژوهش، سعی بر آن است تا ضمن مروری بر ادبیات، چالش ها و مدل های مرتبط با شایسته سالاری، در قالب مدلی جامع به آسیب شناسی اثربخشی شایسته سالاری پرداخته شود.