فرزانه پولادی

هدف: بررسی نحوه پردازش ریتم در موسیقی دستگاهی ایران با استفاده از fMRI. روش: به 12 نفر موسیقی دان راست دست با حدود سنی 30-20 سال قطعاتی از دستگاه ماهور به دو شکل ریتمیک و غیرریتمیک و با ترتیب تصادفی ارایه و میزان افزایش فعالیت نواحی مختلف مغزی آنها بررسی شد. یافته ها: نواحی خاص از مغز هنگام ارایه هر یک از قطعات ماهور ریتمیک و غیرریتمیک فعال می شود. بیشترین میزان فعالیت هنگام ارایه قطعات ماهور غیرریتمیک در نیمکره راست و در نواحی شکنج پیشانی میانی، پلنیوم گیجگاهی و شکنج گیجگاهی فوقانی مشاهده شد. قطعات ماهور ریتمیک نیز موجب افزایش فعالیت نیمکره چپ به ویژه نواحی آمیگدال قطب پیشانی، قشر مخ حدقه ای، بخش قدامی شکنج گیجگاهی میانی و قشر اولیه حرکتی شد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت، جانبی شدن نقش مهمی در درک ریتم دارد. بر اساس مدل سلسله مراتبی نیز می توان داده ها را تفسیر کرد، به این معنا که هر اندازه موسیقی دارای عناصر پیچیده تر چون ریتم باشد، سطوح بالاتری از مغز را فعال می کند.

تصمیم گیری بخشی از کنترل شناختی است که در ارزیابی خواسته ها نقش اساسی دارد. پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیرات tDCS روی ناحیه مغزی OFC نیمکره راست در تصمیم گیری پرخطر و ریسک پذیری انجام شد. روش: مطالعه حاضر از نوع مطالعه آزمایشی یک سو کور بود که روی 30 فرد بزرگسال سالم انجام شد. در این مطالعه افراد به تصادف در دو گروه آزمایشی و شم قرار گرفتند. در گروه آزمایشی تحریک آندیOFC نیمکره راست و تحریک کاتدی DLPFC نیمکره چپ در حدود 2 میلی آمپر اجرا شد. ابزارهای مورد استفاده  نسخه های کامپیوتری آزمون بارت و آزمون آیوا برای بررسی تصمیم گیری پرخطر و ریسک پذیری بودند. داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس تک متغیره(آنکوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج بیانگر تفاوت معنادار بین دو گروه آزمایش و کنترل در آزمون بارت(05/0

موسیقی یک صفت جهانی نوع بشر است که در هر نقطه این دنیا و در تمام سنین، نقش معناداری را در زندگی مردم بازی کرده است. در این راستا هدف این مطالعه پیش بینی گرایش به موسیقی بر اساس معنا در زندگی و هیجان خواهی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود که از بین دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان 206 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه معنا در زندگی (استگر، فریزر، اویشی و کالر)، مقیاس هیجان خواهی زاکرمن (زاکرمن، آیزنک و آیزنک) و پرسشنامه محقق ساخته شدت گرایش به موسیقی بود. داده ها به روش رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. از بین متغیرهای مورد بررسی، متغیر جستجوی معنا، تجربه طلبی و گریز از بازداری به طور معناداری شدت گرایش به موسیقی را پیش بینی کردند. نتایج پژوهش نشان داد کسانی که دارای ویژگی های تجربه طلبی و گریز از بازداری زیادی داشتند گرایش کمتری به موسیقی داشتند و کسانی که در جستجوی معنا بودند تمایل بیشتری به موسیقی نشان داده اند.

زمینه و هدف : بازشناسی تظاهرات چهره ای هیجانات، جزء اصلی ارتباطات غیر کلامی به شمار می رود و نقص در این توانایی، با ضعف در ارتباط اجتماعی همراه می باشد. اختلال دو قطبی از جمله اختلالاتی است که با این نقص مشخص می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر سایکودرام در بازتوانی هیجانی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی بود. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی به صورت پیش آزمون، پس آزمون و همراه با گروه شاهد انجام شد. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، 20 آزمودنی که توسط روان پزشک بر اساس ملاک های Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-5 th Edition (DSM-V)، تشخیص بیماری دو قطبی را دریافت کرده بودند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 8 جلسه، تحت درمان سایکودرام قرار گرفت. نمرات پرسش نامه بازتوانی هیجانی هر دو گروه قبل و پس از مداخله و در مرحله پیگیری شش ماهه جمع آوری و با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: افزایش معنی داری در نمرات مراحل پس آزمون و پیگیری در مقایسه با نمرات پیش آزمون گروه آزمایش مشاهده شد (73/0 = 2 h، 001/0 > P، 87/49 = (36و2) F). همچنین، یافته های بین گروهی بیانگر وجود تفاوت معنی دار بین دو گروه آزمایش و شاهد بود (58/0 = 2 h، 050/0 > P، 32/5 = (18 و1) F). نتیجه گیری: به نظر می رسد که سایکودرام در افزایش بازتوانی هیجانی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی مؤثر می باشد. بنابراین، به عنوان یک روش درمانی تأثیرگذار برای این بیماران توصیه می شود.

مقدمه:عملکرد اجرایی،یک سیستم چند بعدی همراه با پردازش های چندگانه است که در بیماران دوقطبی،صدمه دیده است، لذا هدف از مطالعه حاضر مقایسه کارکردهای اجرایی بیماران دوقطبی نوع I که به مدت 5 سال تحت درمان توانبخشی قرار داشتند و افراد بهنجار است.روش:پژوهش حاضر از نوع علی مقایسه ای است که روی دو گروه 30 نفره از بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک که از سال 91 تحت درمان توانبخشی بودند و یک گروه از افراد بهنجار که با بیماران دوقطبی همتاسازی شدند، انجام شد. ابزارهای مورد مطالعه نسخه کامپیوتری آزمون ویسکانسین و برج لندن بود. داده های به دست آمده با استفاده از روش تحلیل واریانس چندمتغیری مانوا مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها:نتایج نشان داد بین دو گروه در کارکردهای اجرایی تفاوت معناداری وجود دارد(88/0=partial h2 و00/0< P و 66/20=(21و8)F).نتیجه گیری:بر اساس نتایج به دست آمده با وجود آن که بیماران دوره های درمانی متعدد توانبخشی را در طول چندین سال گذرانده اند اما صدمات شناختی آن ها همچنان پایدار بوده است.