علیرضا علمیه

تحقیق حاضر باهدف شناسایی عوامل مؤثر بر کنترل سندروم هوبریس در سازمان های ورزشی ایران انجام گرفت. روش تحقیق حاضر آمیخته بود. نمونه آماری بخش کیفی شامل متخصصان آگاه به موضوع تحقیق بودند. به منظور شناسایی این نمونه ها، از روش نمونه گیری هدفمند استفاده گردید. این نمونه گیری تا رسیدن به اشباع نظری ادامه یافت و درنهایت تعداد ۱۴ نفر به عنوان نمونه در بخش کیفی مشخص گردیدند. همچنین جامعه آماری بخش کمی شامل کارمندان وزارت ورزش و جوانان بود که تعداد آنان شامل ۱۲۰۰ نفر بود. برحسب انتخاب تصادفی و با توجه به جدول حجم نمونه مورگان تعداد ۲۹۱ نفر به عنوان نمونه تحقیق در بخش کمی مشخص شدند. ابزار جمع آوری داده ها در تحقیق حاضر شامل پرسشنامه نیمه ساختاریافته و پرسشنامه محقق ساخته می باشد. به منظور تجزیه وتحلیل داده های تحقیق حاضر از کدگذاری و همچنین آزمون معادلات ساختاری استفاده شد. کلیه روند تجزیه وتحلیل داده های تحقیق حاضر در نرم افزارهای SPSS، PLS و Maxqda انجام شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تعداد ۴۱ کد به عنوان عوامل مؤثر بر کنترل سندروم هوبریس در سازمان های ورزشی ایران مشخص گردید که این کدها در ۷ دسته شامل تعالی سازمانی، فعالیت های مشارکتی، فرایندهای نظارتی، کنترل محیطی، جنبه های فردی، فعالیت های آموزشی و شفافیت سازمانی تقسیم شدند. به عبارتی نتایج نشان داد که عوامل مؤثر بر کنترل سندروم هوبریس در سازمان های ورزشی ایران شامل عواملی ازجمله تعالی سازمانی، فعالیت های مشارکتی، فرایندهای نظارتی، کنترل محیطی، جنبه های فردی، فعالیت های آموزشی و شفافیت سازمانی بود.

مقدمه: چاقی و التهاب یک ریسک فاکتور مهم بیماری هاست. تمرینات هوازی (AE) و گیاهان دارویی می توانند التهاب ناشی از چاقی را کاهش دهند. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر AE و سبوس برنج (RBE) بر بیان ژن های التهابی در بافت چربی سفید موش های صحرایی ماده چاق بود.روش پژوهش: 30 موش صحرایی ماده ویستار به طور تصادفی به پنج گروه کنترل تغذیه شده با رژیم غذایی طبیعی، کنترل رژیم غذایی پرچرب (HFD)، HFD+(AE)، HFD+(RBE) و HFD (AE)+(RBE) تقسیم شدند. موش ها به مدت چهار هفته روی تردمیل دویدند و (RBE) دریافت کردند. به منظور القای چاقی از روغن سرخ کردنی پالم استفاده شد (0.5 ml/g). پس از قربانی سازی، بافت چربی سفید برای اندازه گیری بیان ژن های IL6، TNF-α و TLR4 استخراج شد. یافته ها: HFD سبب افزایش معنا داری در بیان ژن IL-6، TNF-α و TLR4 شد (P=0.001). تم)رین هوازی بیان ژن های IL-6(P=0.001)، TNF-a(P=0.041) و TLR-4(P=0.032) را به طور معنا داری کاهش داد. عصاره سبوس برنج بیان ژن های IL-6(P=0.001)،TNF-α  (P=0.003) وTLR-4  (P=0.011) را به طور معناداری کاهش داد. بیان ژن IL-6(P=0.002)، TNF-α (P=0.005) وTLR4 (P=0.011) در گروهAE + RBE نسبت به گروه کنترل HFD به طور معنا داری کمتر بود. تعامل AE و RBE بر بیان این ژن ها معنادار نبود.نتیجه گیری: (AE) و (RBE) بیان ژن واسطه های التهابی ناشی از HFD را در بافت چربی سفید کاهش می دهند. استفاده از مصرف AE و RBE به عنوان یک راه حل پیشگیرانه و درمانی در شرایط چاقی توصیه می شود.

زمینه و هدف : تمرین استقامتی می تواند با کاهش چربی بدن همراه باشد. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر 12 هفته تمرین استقامتی پیشرونده و رژیم غذایی پرچرب بر بیان ژن گیرنده بتا آدرنرژیک-3 (β3-ARs) و آدنوزین مونوفسفات حلقوی (cAMP-r) در بافت چربی قهوه ای رت های نر چاق نژاد ویستار بود. روش تحقیق : پانزده سر رت نژاد ویستار به صورت تصادفی در سه گروه (5=n) تمرین استقامتی با غذای پر چرب، گروه کنترل با غذای معمولی و گروه کنترل با غذای پرچرب تقسیم شدند. رژیم غذایی پرچرب شامل 40 درصد چربی، 13 درصد پروتئین و 47 درصد کربوهیدرات بود. پروتکل تمرین شامل 12 هفته تمرین استقامتی به مدت 15 دقیقه با شدت 20 متر در دقیقه بود که به تدریج به مدت 31 دقیقه و سرعت 25 متر در دقیقه رسید. بیان ژن های β3-ARs و cAMP-r با روش RT&PCR بررسی شدند. برای مقایسه cAMP-r و β3-ARs بین سه گروه از آزمون های کروسکال والیس و یو من ویتنی استفاده گردید و سطح معنی داری برای تمام محاسبات 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها : تفاوت معنی داری در بیان ژن cAMP-r (47/0=p) بین گروه های کنترل با غذای پرچرب، کنترل با غذای معمولی و گروه تمرین استقامتی با غذای پرچرب مشاهده نشد اما تفاوت معنی داری در بیان ژن β3-ARs (03/0=p) بین گروه ها مشاهده گردید و این تغییرات در گروه تمرین استقامتی با غذای پرچرب بیشتر از گروه های کنترل با غذای معمولی و پرچرب بود. نتیجه گیری : نتایج تحقیق حاضر تاثیر تمرین استقامتی با شدت متوسط به همراه غذای پرچرب را بر بیان ژن β3-ARs نشان داد که می تواند باعث افزایش مصرف انرژی و کاهش چاقی گردد. اما تغییرات در بیان ژن cAMP-r نشانگر بهبود غیر معنی دار است و احتمالاً با تغییر در شدت و مدت تمرینات در تحقیقات آتی بتوان نتایج مفیدتری مشاهده کرد.

زمینه و هدف: اختلال طیف اوتیسم، یک اختلال عصبی تحولی است که در سال های اولیه کودکی ظاهر می شود و درمان قطعی برای آن وجود ندارد. روش های مختلفی برای آموزش و توانبخشی این اختلال وجود دارد. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر تمرین در آب، مکمل یاری ویتامین D ، و ترکیب تمرین در آب+مکمل یاری بر رفتارهای کلیشه ای و شاخص توده بدن در پسران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد . روش: پژوهش آزمایشی حاضر با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه های تصادفی انجام شد. بدین ترتیب 40 کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با میانگین سنی 14/2 ± 9/10 سال از مؤسسه خیریه انجمن اوتیسم گیلان در سال 1397به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شده و به تصادف در چهار گروه تمرین در آب (10 نفر)، مکمل یاری ویتامین D (10 نفر)، ترکیب تمرین+مکمل (10 نفر)، و گواه (10 نفر) جایدهی شدند. قد، وزن، و شاخص توده بدن کودکان در ابتدا و در پایان پژوهش، اندازه گیری شد. گروه های آزمایشی تمرین در آب و تمرین+مکمل به مدت 10 هفته، هفته ای 2 جلسه 60 دقیقه ای به اجرای برنامه تمرین در آب پرداختند. همچنین گروه های مکمل یاری و تمرین+مکمل به مدت 10 هفته، هفته ای یک بار قرص ویتامین D با دوز 50000 IU مصرف کردند. والدین کودکان مورد مطالعه، قبل از شروع آزمایش و پس از پایان 10 هفته مداخله، خرده مقیاس رفتارهای کلیشه ای مربوط به ویرایش دوم مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام ( گارز-2) را تکمیل کردند. در پایان برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که هر سه روش تمرین در آب، مکمل یاری ویتامین D ، و ترکیب تمرین+مکمل، تأثیر معنی داری بر نمره خرده مقیاس رفتارهای کلیشه ای و شاخص توده بدن در کودکان اوتیسم داشت (0/05> p )، اما روش تمرین+مکمل، اثر بیشتری نسبت به دو روش دیگر نشان داد. نتیجه گیری: براساس نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که شنا می تواند درون داد حسی ثابتی فراهم کند و سطح فعالیت جسمانی کودکان با اختلال طیف اوتیسم را بدون تحمل وزن، افزایش دهد. همچنین، با توجه به کمبود قابل توجه ویتامین D در این کودکان، مکمل یاری ویتامین D می تواند موجب بهبود شاخص توده بدن و کاهش شدت علائم اختلال شود.

هدف از اجرای این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات هیپوکسی اینتروال بر هموگلوبین ، هماتوگریت ، رتیکولوسیت ، و سلول های قرمز خون در هنرجویان پسر تربیت بدنی می باشد .

آمادگی قلبی تنفسی یکی از عوامل مهم آمادگی جسم است که بر اثر تمرینات منظم و برنامه ریزی شده توسعه می یابد تمرینات اینتروال که بر اساس توان هوازی طرح ریزی شده باشد یکی از برناه های تمرینی برای پیشرفت آمادگی قلبی و تنفسی است نمونه ای از این تمرینات هیپوکسی اینتروال کنتروال تنفس است که می تواند آمادگی استقامتی افراد را افزایش دهد منظور از هیپوکسی مواجه کردن بدن با کاهش فشار سهمی اکسیژن در سلول هاست تا بتوانند سازگاری لازم را با این وضعیت به دست آورند در این تحقیق 30 نفر از هنرجویان تربیت بدنی انتخاب و در سه گروه جایگزین شدند گروه اول به مدت هشت هفته تحت تاثیر دویدن اینتروال در شرایط عادی وگروه دوم به مدت هشت هفته تحت تاثیر دویدن اینتروال در شرایط هیپوکسی بودند گروه سوم ( گروه کنترل) در این مدت هیچ برنامه تمرینی نداشتند آزمون های توان هوازی بیشینه ضربان قلب استراحت و خونگیری جهت تعیین مقدار اریتروپویتین قبل و بعد از تمرینات از هر سه گروه گرفته شد نتایج به دست آمده نشان می دهد بین توان هوازی بیشینه وضربان قلب استراحت گروهی که تمرینات اینتروال انجام دادند و گروه کنترل اختلاف معنی داری وجود دارد اما در مورد اریتروپویتین این اختلاف معنی دار نیست بین توان هوازی بیشینه ضربان قلب استراحت و اریتروپویتین گروهی که تمرینات هیپوکسی اینتروال انجام دادند و گروه کنترل اختلاف معنی داری وجود دارد