مقایسه ی آراء ابن سینا و یونگ در مسئله ی شناخت خود و پذیرش رنج (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
خودآگاهی یکی از مهم ترین مسائلی است که فلاسفه و روان شناسان در طول تاریخ با روی کردهای مختلفی به آن پرداخته اند. انسان از احساس قطع شدن تماسش با نفس خویش رنج می برد؛ لذا برخی رفتارهایش فرار اضطراب آمیزی از جهان درون، افکار یا اعمال خویش است. در نظام فکری ابن سینا و یونگ برای انسان و شناخت حقیقت او جایگاه مهمی وجود دارد و هر دو پذیرفته اند که خودآگاهی نقش بنیادینی در وصول به حقیقت دارد. ابن سینا ازجمله اولین فیلسوفانی است که با روی کردی فلسفی و نه صرفاً اخلاقی دینی این بحث را مطرح می کند. یونگ نیز به نمایندگی از روان شناشی تحلیلیْ بحران خودآگاهی را مشکل بشر امروز معرفی می کند. در این نوشتار با روش توصیفی تحلیلی ناظر به اینکه که انسان به درک بیشتری از خود، افکار، احساسات، نقاط ضعف، قوت و ارزش ها و توسعه ی فردی برسد، می بینیم که هر دو اندیشمند به دنبال راهی برای رهایی بشر از درد و رنج اند و معتقد اند به هر میزان که راه گسترش آگاهی انسان مخدوش شود و دید او نسبت به خود و واقعیت های اطرافش کور شود، زندگی او رنج آورتر می شود. تعبیر متدوال ابن سینا «خودشناسی» و تعبیر یونگ در روان شناسی تحلیلی، «خودآگاهی» است. هرچند مسئله ی شناخت خود توسط این دو اندیشمند به شکل ها و روش های متفاوتی مثل روش حسی تجربی و تعقلی مطرح شده است، تحلیل هردو ارتباط وثیقی با پذیرش مفهوم رنج دارد. ابن سینا ساحتی از خود را معرفی می کند و از آن به «اِنیّت» یاد می کند و آن را درمقابل ماهیت قرار می دهد که ما آن را «ساحت وجودی» می نامیم. ازآنجاکه در نگاه یونگ ما با چنین تمایزی بین ساحت وجود و ماهیت در ذات خودآگاه مواجه نمی شویم، «فردیّت» اهمیت پیدا می کند؛ لذا پس از بیان تفاوت ها و شباهت ها، می توان گفت ابن سینا در تحلیل خودآگاهی از یونگ فراتر رفته است.Comparison of Ibn Sina's and Jung's Opinions on the Issue of Self-knowledge and Acceptance of Suffering
Self-awareness is one of the most important issues that philosophers and psychologists have addressed throughout history with different approaches. Man suffers from the feeling of being disconnected from his own soul; therefore, some of his behaviors are an anxious escape from his inner world, thoughts, or actions. In the intellectual systems of Avicenna and Jung, there is an important place for man and his knowledge of truth, and both have accepted that self-awareness plays a fundamental role in reaching truth. Avicenna is among the first philosophers to raise this issue with a philosophical approach and not a purely moral-religious one. Jung, representing analytical psychoanalysis, also introduces the crisis of self-awareness as the problem of humanity today. In this article, with a descriptive-analytical method aimed at helping humans gain a greater understanding of themselves, their thoughts, feelings, weaknesses, strengths, values, and personal development, we see that both thinkers are looking for a way to free humanity from pain and suffering, and they believe that the more the path to expanding human consciousness is distorted and their vision of themselves and the realities around them is blinded, their lives become more painful. Avicenna's common expression is "self-knowledge," and Jung's expression in analytical psychology is "self-awareness." Although the issue of self-knowledge has been raised by these two thinkers in different forms and methods, such as the sensory-experiential and rational methods, the analysis of both is closely related to the acceptance of the concept of suffering. Avicenna introduces a dimension of the self, calling it "Ipseity," and contrasts it with the essence, which we call the "existential dimension." Since, in Jung's view, we do not encounter such a distinction between the dimension of existence and essence in the conscious self, "individuality" becomes important; therefore, after stating the differences and similarities, it can be said that Avicenna has gone beyond Jung in analyzing self-consciousness.
تبلیغات
