اعتبار سنجی روایت عفو عبد الله بن سعد توسط پیامبر(ص)
آرشیو
چکیده
در منابع حدیثی اهل سنت و بعضی از منابع حدیثی شیعه نقل شده که پیامبر(ص) در روز فتح مکه، عبدالله بن سعد را که مرتد شده و حکم قتلش نیز توسط حضرت صادرشده بود، با وساطت عثمان بن عفان که برادر رضاعی او بود، بخشید و اجازه داد که با او بیعت نماید ولی پس از رفتن وی اصحاب را مورد سرزنش قرار داد که آن زمان که بیعتش را هنوز نپذیرفته بودم، چرا او را به قتل نرساندید؟ پذیرش این روایت به این شکل، دارای پیامدهای معرفتی و احیاناً سیاسی اجتماعی؛ مانند مصانعه و رودربایستی پیامبر در اجرای حدود، انکار سنت پسندیده پناه دهی و جواز غدر و کشتن ناجوانمردانه و نظایر آن است، بنابراین لازم است این روایت، نقد و بررسی شود تا آگاهانه و یا ساده اندیشانه مورد بهره برداری واقع نگردد. در این مقاله با رویکرد توصیفی تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای، سند و محتوای این سخن بررسی شده و روشن گردیده است که مطلب مذکور از نظر سندی معتبر نبوده و از نظر متنی نیز مخالف کتاب و سنت است، بنابراین به احتمال قوی حدیث مذکور جعلی می باشد.Validation of the narration of the pardon of Abdullah bin Sa'd by the Prophet
Authenticity Evaluation of the Report on the Prophet’s (ṣ) Pardon of ʿAbd Allāh b. Saʿd In Sunnī hadith sources and some Shīʿī collections, it is reported that on the day of the Conquest of Mecca, the Prophet (ṣ) pardoned ʿAbd Allāh b. Saʿd, who had apostatized, and allowed him to pledge allegiance. This occurred despite the fact that the Prophet had previously issued the order for his execution, and he was spared only through the intercession of ʿUthmān b. ʿAffān, his foster brother. After ʿAbd Allāh b. Saʿd departed, the Prophet is said to have reproached his companions for not killing him before accepting his pledge. Accepting this narration in such a form entails significant epistemic and even socio-political implications, such as suggesting compromise on the Prophet’s part in enforcing legal punishments, denying the noble tradition of granting asylum, and legitimizing deception or treacherous killing. For this reason, the narration requires careful scrutiny to prevent its uncritical or naïve utilization. Adopting a descriptive-analytical approach and relying on library sources, this article examines both the chain of transmission and the content of the report, demonstrating that it lacks reliability from the standpoint of isnād and contradicts both the Qurʾān and authentic narrations. Therefore, the report is most likely spurious.
تبلیغات
