رایا جنگ های مختل کننده زیرساخت های حیاتی به مثابه جنایت جنگی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
متناظر با گسترش استفاده از فضای سایبر، رایاجنگ ها نیز به عنوان ابزاری برای اعمال قدرت علیه کشورهای مختلف گسترش یافته اند و اعمال محدودیت های حقوقی بر آن ها ناگزیر شده است. در پهنه حقوق کیفری بین المللی، وضع محدودیت های حقوق جنگ بر رایاجنگ های غیرمشابه با جنگ های سنتی، با چالش هایی مواجه است، زیرا مقررات مربوط به حقوق جنگ و جنایات جنگی متناسب با جنگ های سنتی وضع شده اند. این در حالی است که رایاجنگ های مختل کننده زیرساخت های حیاتی گونه ای از رایاجنگ هایند که بدون ایجاد آثار فیزیکی مشابه با جنگ های سنتی و صرفاً با ایجاد آثار غیرفیزیکی بر زیرساخت های حیاتی یک کشور، یارای ایجاد آثاری شدیدتر از جنگ های سنتی دانسته می شوند. بر این اساس، این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و با گردآوری مطالب با روش کتابخانه ای، می کوشد تا به این سؤال اصلی پاسخ دهد که در چهارچوب مقررات موجود در اساسنامه رم و خصوصاً ماده 8 آن در خصوص جنایات جنگی، آیا با استفاده از رایاجنگ های مختل کننده زیرساخت های حیاتی، امکان وقوع جنایت جنگی وجود دارد یا خیر، و نهایتاً بر این نظر است که با اتخاذ رویکردی پویا از مفهوم «شدت» در استنباط از مقررات موجود، می توان قائل به امکان وقوع مخاصمه سایبری و جنایت جنگی از رهگذرِ ایجاد اختلال های شدید در زیرساخت های حیاتی شد، هرچند این رویکرد در مواجهه با زیرساخت های حیاتی سایبری با کاربرد دوگانه، با چالش مواجه خواهد بود.Disruptive Cyberwars Targeting Critical Infrastructures as a War Crime
In parallel with the expansion of cyberspace, cyber warfare has also expanded as a tool for exerting power against various countries. The imposition of legal restrictions on them has become inevitable. In the realm of international criminal law, imposing limitations of the laws of war on cyberattacks, which differ from conventional warfare, faces challenges. Because the regulations governing the laws of war and war crimes has been formulated to align with conventional warfare. Yet disruptive cyberattacks on critical infrastructure are a type of cyberwarfare that, without causing physical effects similar to conventional wars and solely through non-physical impacts on a country's vital infrastructure, are considered capable of producing consequences more severe than those of conventional wars. Employing a descriptive-analytical method and gathering materials through a library-based approach, this study addresses its central question whether under the existing framework of the Rome Statute, disruptive cyberattacks on critical infrastructure could constitute war crimes particularly Article 8 on war crimes. Ultimately, it holds the view that by adopting a dynamic interpretation of the concept of 'intensity' under existing regulations, it can be affirmed the possibility of cyber conflict and war crimes via severe disruptions to critical infrastructure. However, this approach will face challenges when dealing with critical infrastructure with dual-use.
تبلیغات
