تأثیر متاورس بر بهبود تصمیم گیری های شهری در بحران ها: بررسی کاربرد آن در دبی با استفاده از تحلیل داده ها (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقدمه این تحقیق بر اساس تحلیلی از تجربیات و داده های موجود، به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه می توان از متاورس برای شبیه سازی بحران ها و اتخاذ تصمیمات مؤثر در زمان بحران در شهرهایی همچون دبی بهره برداری کرد. دبی، با توسعه سریع و پروژه های بزرگ خود در زمینه های مختلف، از پیشرفته ترین شهرها در استفاده از تکنولوژی های نوین است و می تواند به عنوان الگوی مناسبی برای پیاده سازی متاورس در مدیریت بحران ها مطرح شود. دبی به عنوان یکی از شهرهای پیشرفته جهان، به ویژه در زمینه فناوری و توسعه شهری، در حال مواجهه با بحران های مختلفی است که از جمله آن ها می توان به بحران های زیست محیطی، منابع طبیعی و حمل و نقل اشاره کرد. بحران هایی که به طور ناگهانی رخ می دهند و نیازمند تصمیمات فوری و دقیق از سوی مسئولان شهری هستند. از سوی دیگر، دبی به عنوان یک شهر هوشمند، به دنبال یافتن راه حل های نوین برای مدیریت بحران ها و بهبود فرایندهای تصمیم گیری در زمان بحران ها است. استفاده از فناوری های نوین، از جمله متاورس، می تواند به مدیران شهری این امکان را بدهد که بحران ها را شبیه سازی کنند و با تحلیل داده ها و پیش بینی شرایط مختلف، تصمیمات بهتری بگیرند. در این تحقیق، بررسی اینکه چگونه متاورس می تواند به عنوان یک ابزار کمکی در بهبود تصمیم گیری های شهری در بحران ها استفاده شود، امری ضروری است. با توجه به پیچیدگی و سرعت تحولات در دنیای شهری و بحران های ناشی از آن، استفاده از فناوری های نوین برای مدیریت بحران ها به یک ضرورت تبدیل شده است. در این راستا، استفاده از متاورس می تواند گامی اساسی در بهبود فرایند تصمیم گیری در بحران ها باشد. دبی، به عنوان یک شهر پیشرفته و هوشمند، می تواند به عنوان نمونه ای از پیاده سازی این فناوری در مدیریت بحران ها مطرح شود. این تحقیق با هدف تحلیل کاربرد متاورس در بهبود تصمیم گیری های شهری در زمان بحران ها، به شناسایی فرصت ها و چالش های آن می پردازد و نحوه به کارگیری آن را در دبی بررسی می کند. در نهایت، نتایج این تحقیق می تواند به دیگر شهرها نیز کمک کند تا از این فناوری در فرایندهای مدیریت بحران بهره برداری کنند. مواد و روش ها این تحقیق از روش ترکیبی (کیفی کمی) برای بررسی تأثیر متاورس بر بهبود تصمیم گیری های شهری در بحران ها استفاده کرده است. در بخش کیفی، مصاحبه های نیمه ساختاریافته با ۲۰ مدیر شهری، متخصص فناوری و کارشناسان بحران انجام شد و داده ها با روش کدگذاری باز، محوری و گزینشی در نرم افزار MAXQDA تحلیل شدند. در بخش کمی، ۳۸۴ مدیر و کارشناس بحران با استفاده از فرمول کوکران برای جامعه نامحدود انتخاب شدند و داده ها از طریق پرسش نامه استاندارد با طیف لیکرت جمع آوری شد. تحلیل داده های کمی با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) در نرم افزار AMOS انجام شد و آزمون های آماری شامل کولموگروف اسمیرنوف برای نرمال سازی داده ها، همبستگی پیرسون، تحلیل عاملی تأییدی (CFA) و تحلیل رگرسیونی چندمتغیره در SPSS اجرا شدند. متغیر مستقل این تحقیق استفاده از متاورس در مدیریت بحران های شهری است و متغیرهای وابسته شامل سرعت و دقت تصمیم گیری، دسترسی به اطلاعات، هماهنگی سازمانی و شفافیت اطلاعات هستند، در حالی که چالش های امنیتی، هزینه های اجرا و موانع قانونی به عنوان متغیرهای مداخله گر در نظر گرفته شده اند. برای اطمینان از پایایی ابزار تحقیق، آلفای کرونباخ محاسبه شد که مقدار آن برای تمامی شاخص ها بالاتر از 0/7 بود و پایایی ترکیبی نیز تأیید شد. روایی سازه ای پرسش نامه با تحلیل عاملی تأییدی مورد بررسی قرار گرفت که نتایج آن نشان دهنده برازش مناسب مدل بود. این روش تحقیق با استفاده از تحلیل های پیشرفته، دیدگاه های مدیران شهری و کارشناسان بحران را از دو منظر کیفی و کمی ارزیابی کرده و به شناخت بهتر فرصت ها و چالش های متاورس در مدیریت بحران های شهری کمک کرده است. یافته ها در این پژوهش، تحلیل کیفی و کمی با هدف بررسی تأثیر متاورس بر تصمیم گیری های شهری در شرایط بحران انجام شد. در بخش کیفی، داده های حاصل از مصاحبه با ۲۰ نفر از مدیران شهری، کارشناسان فناوری و متخصصان بحران، با روش کدگذاری باز و محوری تحلیل شدند. نتایج کیفی نشان داد متاورس ظرفیت های مهمی در شبیه سازی بحران ها، دسترسی به داده های لحظه ای، شفاف سازی تصمیم گیری و تسهیل هماهنگی میان نهادها دارد. در عین حال، چالش هایی نظیر هزینه های بالا، موانع حقوقی، نگرانی های امنیتی و کمبود آموزش به عنوان موانع اصلی شناسایی شدند. راهکارهای پیشنهادی شامل ارتقای زیرساخت ها، آموزش مستمر کارکنان و طراحی ابزارهای بومی بود. در بخش کمی، با استفاده از تحلیل آماری داده ها، مشخص شد که بیشترین میانگین مربوط به شاخص «سرعت تصمیم گیری» با مقدار 3/68 و «شبیه سازی بحران ها» با 3/64 بود که نشان دهنده نگرش مثبت به توانمندی متاورس در بهبود واکنش سریع و دقیق به بحران هاست. پایین ترین میانگین ها نیز مربوط به «آگاهی مدیران از متاورس» (2/95) و «سهولت استفاده» (2/96) بود، که نیاز به آموزش و بهبود ابزارهای کاربرپسند را برجسته می کند. نتایج آزمون کولموگروف–اسمیرنوف، نرمال بودن داده ها را تأیید کرد و تحلیل رگرسیونی نیز نشان داد بیشترین تأثیر متاورس بر تصمیم گیری های بحرانی از طریق سرعت و دقت تصمیم گیری (ضریب 0/52) و شبیه سازی بحران ها (ضریب 0/45) اعمال می شود. یافته ها نشان داد متاورس ابزاری مؤثر در بهبود مدیریت بحران های شهری است، مشروط به آنکه چالش های زیرساختی، حقوقی و آموزشی به درستی مدیریت شوند. نتیجه گیری نتایج این پژوهش نشان می دهد متاورس می تواند به عنوان بستری نوین در ارتقای کیفیت تصمیم گیری های شهری در بحران ها ایفای نقش کند. با فراهم کردن امکان تجربه های شبیه سازی شده، داده های تعاملی و فضاهای مجازی مشترک، این فناوری ظرفیت آن را دارد که مدیریت بحران را از واکنش صرف به پیش بینی و آمادگی ارتقا دهد. با این حال، تحقق این پتانسیل مستلزم عبور از چالش هایی است که عمدتاً در سه سطح زیرساختی، نهادی و انسانی بروز می یابند. از یک سو، نبود زیرساخت های فناورانه و فقدان استانداردهای حقوقی مانع از پذیرش گسترده متاورس در ساختارهای رسمی مدیریت شهری شده است. از سوی دیگر، ضعف دانش تخصصی و کمبود مهارت در بین مدیران و کارکنان، مانعی اساسی در مسیر بهره برداری مؤثر از این فناوری محسوب می شود. در این میان، آموزش مستمر، توانمندسازی نهادی، و توسعه ابزارهای متناسب با نیازهای محلی، می توانند به عنوان راهبردهایی مؤثر در تسهیل پذیرش و به کارگیری متاورس عمل کنند. همچنین، تأکید بر هماهنگی میان سازمان های مسئول و طراحی محیط های کاربرمحور، نقشی کلیدی در کاهش مقاومت ها و افزایش کارآمدی دارد.The Impact of the Metaverse on Improving Urban Decision-Making in Crises: Examining Its Application in Dubai
Introduction This research investigates how the metaverse can be utilized to simulate crises and support more effective decision-making in times of urban emergencies, with a specific focus on cities like Dubai. As one of the most technologically advanced and rapidly developing cities, Dubai has implemented many cutting-edge urban projects. It is a compelling case study for integrating emerging technologies such as the metaverse into crisis management strategies. Dubai, a global pioneer in urban innovation and smart city development, is increasingly confronted with diverse crises, including environmental hazards, resource shortages, and transportation disruptions. These crises require swift, data-driven, and informed decisions from urban authorities. At the same time, the city continues to seek advanced technological solutions to strengthen its resilience and preparedness. Among these, the metaverse presents a promising frontier. Through its capacity to create immersive virtual environments, the metaverse aenables urban managers to simulate emergency scenarios, explore alternative responses, and analyze outcomes before real-life implementation. This capability allows for better preparedness, risk assessment, and collaborative problem-solving, enhancing the city’s capacity to respond effectively under pressure. Given the growing complexity and pace of urban life, alongside the increasing frequency and unpredictability of crises, the integration of virtual technologies into governance processes is no longer optional, but necessary. In this context, Dubai’s smart infrastructure and digital maturity provide an ideal environment for testing the role of the metaverse in crisis response. This research aims to analyze the effectiveness of the metaverse in supporting urban decision-making during crises, identify associated opportunities and challenges, and evaluate its practical implementation within the context of Dubai. Ultimately, the insights generated by this study can serve as a model for other cities aiming to incorporate similar technologies into their crisis management frameworks. Materials and Methods This study employed a mixed-methods research design, combining qualitative and quantitative approaches to examine the influence of the metaverse on improving urban decision-making in crisis situations. In the qualitative phase, semi-structured interviews were conducted with 20 individuals, including municipal managers, crisis experts, and technology professionals. The data collected were analyzed using grounded theory methodology, specifically open coding, axial coding, and selective coding with MAXQDA software. In the quantitative phase, a structured questionnaire was distributed to a sample of 384 urban managers and crisis experts, selected using Cochran’s formula for an unlimited population. The questionnaire utilized a five-point Likert scale to assess perceptions related to the effectiveness, accessibility, and limitations of the metaverse in crisis management. The quantitative data were analyzed using structural equation modeling (SEM) via AMOS software, along with other statistical tests, including the Kolmogorov–Smirnov test for data normality, Pearson correlation coefficients, confirmatory factor analysis (CFA), and multiple regression analysis using SPSS. The independent variable in this study was the use of the metaverse in urban crisis management. The dependent variables included decision-making speed, decision-making accuracy, information accessibility, organizational coordination, and transparency. Intervening variables were identified as security concerns, legal barriers, and implementation costs. To ensure the reliability of the instrument, Cronbach’s alpha was calculated, and all constructs demonstrated reliability scores above 0.7. Composite reliability and average variance extracted (AVE) were also evaluated to confirm the internal consistency and validity of the measurement model. Furthermore, CFA results indicated good model fit, justifying the use of the proposed structural model in subsequent analyses. This methodological framework enabled a comprehensive evaluation of both subjective expert insights and objective data trends, offering a holistic view of how the metaverse could reshape urban crisis management practices. Findings The qualitative analysis revealed three core categories: opportunities, challenges, and strategic recommendations. Key opportunities identified included the use of the metaverse for crisis simulation, real-time access to data, visualization of decision processes, and improved inter-organizational coordination. Respondents emphasized that virtual simulations could significantly improve emergency preparedness by enabling decision-makers to anticipate scenarios and test interventions in controlled virtual environments. However, the study also highlighted serious challenges, such as high implementation costs, regulatory ambiguity, cybersecurity threats, and a general lack of awareness or technical training among urban personnel. These barriers were found to hinder the widespread adoption of metaverse technologies in official crisis management channels. Participants stressed the need for ongoing training programs, institutional capacity-building, and the development of locally relevant digital tools. They also called for clearer legal frameworks and investment in secure, scalable infrastructure to support these digital transitions. In the quantitative phase, descriptive statistics showed that the highest mean scores were associated with the “speed of decision-making” and “crisis simulation” variables, indicating a favorable perception of the metaverse’s potential to enhance rapid and effective responses. In contrast, variables related to “managerial awareness” and “ease of use” received lower scores, signaling the need for increased user education and more intuitive interfaces. The Kolmogorov–Smirnov test confirmed that all variables were normally distributed, validating the use of parametric statistical analyses. Pearson correlation tests indicated weak but statistically significant associations between variables such as organizational coordination and decision-making speed. Regression analysis revealed that the metaverse exerted the most significant influence on crisis decision-making through enhancements in decision speed and accuracy. Simulation capabilities were also a strong predictor of improved performance, suggesting that virtual modeling enables more informed and confident responses under pressure. Conclusion This research concludes that the metaverse can serve as a transformative tool in urban crisis management by enhancing the quality, speed, and precision of decision-making. Its ability to simulate emergency scenarios, visualize data flows, and enable collaborative planning positions it as a powerful complement to existing crisis response frameworks. Nonetheless, the successful deployment of the metaverse is contingent upon overcoming several structural and human barriers. Legal uncertainties, cybersecurity risks, and budgetary constraints must be addressed through targeted policies and regulatory clarity. Moreover, limited user knowledge and skill gaps within urban administrations pose additional challenges to operationalizing such advanced technologies. To unlock the full potential of the metaverse in urban governance, it is essential to invest in training, institutional support, and the co-creation of user-friendly platforms tailored to local needs. Emphasizing inter-agency coordination, transparency, and public trust will also be vital to securing broad-based adoption. Rather than replacing existing systems, the metaverse should be embraced as a complementary tool—one that augments crisis foresight, supports collaborative planning, and enhances urban resilience. Dubai, given its existing infrastructure and commitment to digital innovation, is well-positioned to lead such transformative efforts and provide a model for other global cities.
تبلیغات
