تبیین الگوی عدالت فضایی در توزیع خدمات با رویکرد کاهش فقر منطقه 8 شهر شیراز (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقدمه عدالت همواره به عنوان یکی از اصول اساسی جوامع انسانی مطرح بوده و در حوزه های مختلف علمی، اجتماعی، و اقتصادی مورد بررسی قرار گرفته است. در شهرهای امروزی، عدالت فضایی به عنوان یکی از مفاهیم بنیادین در برنامه ریزی شهری شناخته می شود که نقش مهمی در کاهش نابرابری های اجتماعی و افزایش کیفیت زندگی شهری دارد. توزیع ناعادلانه خدمات و منابع شهری یکی از چالش های اساسی بسیاری از شهرهای در حال توسعه است که به نابرابری های اجتماعی و فضایی منجر می شود. رشد سریع شهرنشینی، مهاجرت های گسترده، و تمرکز خدمات در مناطق خاص شهری باعث تشدید نابرابری در توزیع خدمات شده و گروه های کم برخوردار را در شرایط ناعادلانه ای قرار داده است. عدم دسترسی کافی به خدمات شهری، بیکاری، فقر، و نبود فرصت های برابر اقتصادی، ازجمله عواملی هستند که احساس نابرابری را در بین شهروندان افزایش می دهند. در این راستا، عدالت فضایی با تأکید بر توزیع متوازن منابع و امکانات، نقش مهمی در ایجاد شهرهای پایدار و عادلانه ایفا می کند. شیراز به عنوان یکی از کلان شهرهای ایران، تنوع فرهنگی و تاریخی قابل توجهی دارد. با این حال، برخی مناطق این شهر، از جمله منطقه 8، از توزیع نامتعادل خدمات شهری رنج می برند که به بروز نابرابری های گسترده در دسترسی به امکانات شهری منجر شده است. این منطقه، با داشتن ویژگی های خاص جغرافیایی و اجتماعی، یکی از مناطقی است که چالش های متعددی را در زمینه توزیع خدمات شهری تجربه کرده است و نیاز به بررسی دقیق و برنامه ریزی جامع دارد. هدف این پژوهش، تحلیل عدالت فضایی در توزیع خدمات شهری در منطقه 8 شیراز است. این مطالعه به بررسی میزان دسترسی شهروندان به خدمات شهری و شناسایی نابرابری های موجود می پردازد و عواملی را که در کاهش فقر و افزایش فرصت های برابر نقش دارند، مورد ارزیابی قرار می دهد. نتایج این پژوهش می تواند به سیاست گذاران شهری در تدوین برنامه های متناسب برای بهبود عدالت فضایی و کاهش نابرابری های اجتماعی کمک کند. مواد و روش ها این پژوهش از روش کمی و منطق استدلال قیاسی (از کل به جزء) برای بررسی روابط علت و معلولی در توزیع خدمات شهری و تأثیر آن بر کاهش فقر استفاده کرده است. جامعه آماری این پژوهش شامل شهروندان ساکن در منطقه 8 شیراز بوده و نمونه گیری با استفاده از روش تصادفی طبقه ای و آزمون کوکران انجام شده است که بر اساس آن، 375 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها، از روش کتابخانه ای برای تدوین مدل مفهومی پژوهش استفاده شده است. همچنین، داده های میدانی با بهره گیری از پرسشنامه محقق ساخته گردآوری شده که شامل 79 سؤال بسته در طیف پنج عاملی لیکرت بود. اعتبار این پرسشنامه پس از بررسی توسط متخصصان تأیید شد و پایایی آن نیز با استفاده از روش های آماری مورد تأیید قرار گرفت. برای تحلیل داده ها، از روش های آمار توصیفی و استنباطی استفاده شده است. همچنین، به منظور بررسی روابط بین متغیرهای پژوهش، مدل سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار Smart-PLS انجام شد. این مدل سازی امکان ارزیابی دقیق روابط بین عدالت فضایی، کیفیت زندگی، احساس فقر و سایر متغیرهای مرتبط را فراهم کرد. یافته ها نتایج پژوهش نشان داد سه مسیر معنادار بین متغیرهای مختلف وجود دارد که تأثیر آن ها بر عدالت فضایی و احساس فقر مشخص شد: در مسیر تأثیر اشتغال و اقتصاد بر عدالت فضایی و احساس فقر، وضعیت اشتغال و شرایط اقتصادی شهروندان تأثیر مستقیمی بر عدالت فضایی دارد. بهبود اشتغال و وضعیت اقتصادی موجب افزایش رضایتمندی شهروندان از توزیع خدمات شهری می شود که به کاهش احساس فقر منجر می شود. در مسیر ارتباط میان اشتغال، بهداشت و عدالت فضایی، وضعیت اشتغال بر میزان دسترسی و کیفیت خدمات بهداشتی تأثیرگذار است. خدمات بهداشتی بهتر، موجب بهبود عدالت فضایی می شود و درنهایت کیفیت زندگی را افزایش داده و احساس فقر را کاهش می دهد. در مسیر تأثیر مسکن بر عدالت فضایی و فقر شهری، وضعیت مسکن یکی از شاخص های مهم عدالت فضایی محسوب می شود. دسترسی به مسکن مناسب، موجب افزایش کیفیت زندگی و رضایتمندی شهروندان شده و درنتیجه، احساس فقر را در بین افراد کاهش می دهد. تمامی این مسیرها از طریق تحلیل های آماری و بررسی مقدار آماره t، در سطح معناداری کمتر از 0/01 تأیید شدند. این یافته ها نشان دهنده ارتباط قوی میان عوامل اقتصادی، اجتماعی و احساس فقر در میان ساکنان منطقه 8 شیراز است. نتیجه گیری نتایج پژوهش بیانگر آن است که عدالت فضایی به طور مستقیم بر کاهش نابرابری های شهری تأثیر دارد. بررسی داده های جمع آوری شده نشان داد نبود عدالت فضایی در مناطق کم برخوردار شهری موجب احساس تبعیض و افزایش شکاف اجتماعی شده است. توزیع نامتعادل خدمات شهری نه تنها دسترسی شهروندان به امکانات را محدود کرده، بلکه بر فرصت های اقتصادی و اجتماعی آن ها نیز تأثیر گذاشته است. همچنین، یافته ها نشان داد سرمایه گذاری در حوزه اشتغال، مسکن و بهداشت تأثیر مثبتی بر کاهش فقر دارد. ارائه خدمات مسکن پایدار و حمایت از خانوارهای کم درآمد در دسترسی به مسکن مناسب، می تواند نقش مؤثری در کاهش احساس فقر داشته باشد. علاوه بر این، تأمین فرصت های شغلی پایدار و افزایش دسترسی به خدمات بهداشتی، دو عامل کلیدی در افزایش عدالت فضایی هستند. در این راستا، توسعه زیرساخت های شهری و برنامه ریزی صحیح در راستای توزیع عادلانه خدمات، می تواند به بهبود عدالت فضایی و افزایش کیفیت زندگی شهروندان منجر شود. نتایج این پژوهش نشان داد بهبود شاخص های اشتغال، بهداشت و مسکن، به طور مستقیم با کاهش احساس فقر و ارتقای عدالت فضایی در ارتباط است. اشتغال پایدار و تقویت وضعیت اقتصادی خانوارها نه تنها کیفیت زندگی افراد را بهبود می بخشد، بلکه دسترسی آن ها به خدمات شهری و امکانات عمومی را نیز افزایش می دهد. بهبود شاخص های بهداشتی و مسکن نیز موجب کاهش نابرابری های فضایی و افزایش تعادل در توزیع خدمات شهری خواهد شد. بر این اساس، پیشنهاد می شود که سیاست گذاران شهری اقداماتی در راستای توسعه فرصت های شغلی، ارتقای کیفیت خدمات بهداشتی و تأمین مسکن مناسب برای اقشار کم درآمد اتخاذ کنند. اجرای سیاست های حمایتی در این حوزه ها می تواند نقش مهمی در کاهش فقر و ارتقای عدالت فضایی داشته باشد. علاوه بر این، برنامه ریزی جامع و منسجم برای توسعه پایدار شهری، با تمرکز بر عدالت فضایی، ضروری به نظر می رسد. بهبود الگوهای توزیع خدمات شهری، گسترش زیرساخت های عمومی و تقویت سیاست های حمایتی، ازجمله اقداماتی هستند که می توانند به کاهش نابرابری های اجتماعی و افزایش رضایت شهروندان منجر شوند. درنهایت، پژوهش حاضر نشان می دهد تحقق عدالت فضایی، نه تنها بر کاهش فقر و افزایش کیفیت زندگی تأثیرگذار است، بلکه می تواند نقش بسزایی در دستیابی به توسعه پایدار شهری ایفا کند. از این رو، ضروری است که عدالت فضایی به عنوان یکی از محورهای اساسی سیاست گذاری شهری مد نظر قرار گیرد تا شهرها به محیطی عادلانه تر، کارآمدتر و پایدارتر تبدیل شوند.Explanation of Spatial Justice Model in Service Distribution with a Poverty Reduction Approach in District 8, Shiraz
Introduction Justice has always been regarded as one of the fundamental principles of human societies and has been widely studied in various scientific, social, and economic domains. In contemporary urban environments, spatial justice has emerged as a key concept in urban planning, playing a vital role in reducing social inequalities and improving the quality of urban life. One of the significant challenges in many developing cities is the unequal distribution of urban services and resources, which leads to spatial and social disparities. The rapid expansion of urbanization, large-scale migration, and the centralization of services in specific urban areas have exacerbated inequalities in service accessibility, leaving marginalized communities at a disadvantage. Limited access to urban services, unemployment, poverty, and a lack of equal economic opportunities are among the critical factors that intensify the sense of inequality among citizens. In response to these challenges, spatial justice aims to ensure the fair distribution of resources and services, contributing to the development of sustainable and equitable cities. As one of Iran’s major metropolitan areas, Shiraz has a rich cultural and historical heritage. However, despite its significance, certain districts, particularly District 8, suffer from an imbalanced distribution of urban services, resulting in significant disparities in access to urban facilities. With unique geographical and socio-economic characteristics, this district faces numerous challenges in urban service distribution, necessitating a thorough investigation and strategic urban planning. The primary objective of this study is to analyze spatial justice in the distribution of urban services in District 8 of Shiraz. The research examines the extent of citizens’ access to urban services, identifies existing inequalities, and evaluates key factors influencing poverty reduction and equal opportunities. The findings of this study are expected to support urban policymakers in designing effective strategies to enhance spatial justice and mitigate social inequalities. Materials and Methods This study adopts a quantitative approach and follows deductive reasoning (from general to specific) to explore causal relationships in urban service distribution and its effects on poverty reduction. The target population of this study consists of residents living in District 8 of Shiraz, and a stratified random sampling method was applied. The Cochran formula was used to determine the sample size, which was set at 375 respondents. Data collection involved both secondary and primary research methods. The conceptual framework was established through a literature review, while primary data was obtained using a researcher-designed questionnaire. This questionnaire comprised 79 closed-ended questions, structured on a five-point Likert scale. The validity of the questionnaire was confirmed by expert review, and its reliability was verified through statistical tests. Descriptive and inferential statistical methods were applied to data analysis. Furthermore, structural equation modeling (SEM) was employed using Smart-PLS software to examine the relationships among spatial justice, quality of life, perceived poverty, and other key variables. This modeling approach enabled an accurate assessment of the interactions between these critical factors. Findings The study’s results revealed three significant causal pathways illustrating the impact of various socioeconomic factors on spatial justice and perceived poverty: The impact of employment and economy on spatial justice and perceived poverty: Employment status and economic conditions directly influence spatial justice. Improved employment and economic conditions enhance citizens’ satisfaction with urban service distribution, ultimately reducing the perception of poverty. The relationship between employment, healthcare, and spatial justice: Employment status influences access to and quality of healthcare services. Improved healthcare services contribute to better spatial justice, which enhances quality of life and reduces perceived poverty. The impact of housing on spatial justice and urban poverty: Housing conditions are a crucial indicator of spatial justice. Better access to adequate housing improves quality of life and citizen satisfaction, reducing the perception of poverty. All three causal pathways were statistically validated through t-value testing, with a significance level below 0.01. These findings highlight strong interconnections between economic conditions, social factors, and perceived poverty in District 8 of Shiraz. Conclusion The findings of this study indicate that spatial justice plays a crucial role in reducing urban inequalities. The analysis of the collected data suggests that the absence of spatial justice in marginalized urban areas leads to a heightened sense of social discrimination and increased socioeconomic disparities. The unequal distribution of urban services limits access to essential resources and negatively impacts economic and social opportunities for affected communities. Furthermore, the study emphasizes that employment, housing, and healthcare investment can significantly alleviate poverty. Providing stable housing options and supporting low-income households in accessing suitable accommodation can help mitigate perceived poverty. Expanding sustainable employment opportunities and improving healthcare accessibility are key measures for enhancing spatial justice. To address these issues, developing urban infrastructure and implementing strategic policies to ensure fair service distribution can enhance spatial justice and improve the overall quality of life. The results highlight that enhancing employment, healthcare, and housing conditions directly reduces perceived poverty and promotes spatial justice in District 8 of Shiraz. Sustained employment and economic stability improve the overall quality of life and increase access to urban services and public amenities. Improved healthcare and housing provisions reduce spatial disparities and foster a more equitable urban environment. Based on these findings, urban policymakers are encouraged to implement key strategies, including: Creating sustainable employment opportunities, enhancing healthcare service quality and accessibility, and providing affordable housing for low-income residents. Implementing targeted policies in these areas is essential for poverty reduction and spatial justice enhancement. Additionally, a comprehensive and coordinated urban development strategy, with a strong emphasis on spatial justice, is critical. Improving urban service distribution models, expanding public infrastructure, and reinforcing social support policies are essential steps toward reducing socio-spatial inequalities and enhancing citizen satisfaction. Ultimately, this research underscores that achieving spatial justice is not only key to reducing poverty and enhancing quality of life but also plays a fundamental role in sustainable urban development. Therefore, it is imperative that spatial justice be integrated as a core pillar of urban policy planning to ensure that cities evolve into fairer, more efficient, and more sustainable environments for all inhabitants.
تبلیغات
