مقاومت و مدارا در حکمرانی علوی (مطالعه ای بر حقوق شهروندی مخالفان) (مقاله پژوهشی حوزه)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (حوزوی)
آرشیو
چکیده
حکمرانی علوی، به عنوان الگویی بی همتا از مدیریت سیاسی در تمدن اسلامی، دارای مؤلفه هایی است که توازن بین اقتدار و مدارا را در رویارویی با مخالفان تضمین می کند. این مقاله با تمرکز بر مفهوم حقوق شهروندی مخالفان، می کوشد نشان دهد که سیاست های امام علی علیه السلام در برابر معترضان و مخالفان سیاسی، بر پایه اصولی چون عدالت، آزادی بیان و رعایت حقوق مدنی بوده است. در این راستا، مقاله می کوشد نسبت بین مقاومت شهروندان در برابر بی عدالتی و مدارای حاکمیتی را در نهج البلاغه و دیگر متون تاریخی مرتبط با دوره حکمرانی امیرالمومنین علیه السلام تحلیل کرده و نقش این اصول را در حکمرانی مطلوب تبیین می کند. روش تحقیق این پژوهش، کیفی و با رویکرد تحلیلی _ توصیفی است. داده ها از راه بررسی منابع اسلامی، به ویژه نهج البلاغه وآثار فقهی و تاریخی در زمینه حقوق شهروندی مخالفان گردآوری و بررسی شده است. در این مطالعه، ضمن بررسی مبانی نظری و فقهی مرتبط با مقاومت شهروندان و مدارای حکومتی، چگونگی تمایز بین اعتراض مدنی مشروع و فتنه انگیزی در سیره حکومتی امام علی 7 بررسی خواهد شد.یافته های پژوهش نشان می دهد که امام علی علیه السلام افزون بر پای بندی به اصول عدالت و حق مداری، مخالفت مدنی را تا جایی که به آشوب و تهدید نظم عمومی نینجامد، تحمل کرده و حتی به رسمیت شناخته است. ایشان در رویارویی با مخالفان، الگوی مناسبی برای تعامل مسالمت آمیز میان حکومت ها و گروه های معترض در جوامع اسلامی معاصر ارائه می دهند.Resistance and Tolerance in Alawite Rule (A Study on the Citizenship Rights of the Dissidents)
The Alawi governance, as a unique model of political management in Islamic civilization, has components that ensure a balance between authority and tolerance in confronting opponents. Focusing on the concept of the citizens’ rights of opponents, this paper attempts to show that Imam Ali’s policies towards protesters and political opponents were based on principles such as justice, freedom of expression, and respect for civil rights. In this regard, the article attempts to analyze the relationship between citizens’ resistance to injustice and governmental tolerance in Nahj al-balāgha and other historical texts related to the period of the rule of the Amir al-Mu'minin and explains the role of these principles in desirable governance. The research method of this study is qualitative and with an analytical-descriptive approach. The data were collected and examined by examining Islamic sources, especially Nahj al-balāgha and jurisprudential and historical works on the citizens’ rights of opponents. In this study, while examining the theoretical and jurisprudential foundations related to citizen resistance and government tolerance the distinction between legitimate civil protest and sedition in the governance of Imam Ali will be examined. The findings of the research show that Imam Ali, in addition to adhering to the principles of justice and rightful, tolerated and even recognized civil opposition as long as it did not lead to chaos and a threat to public order. In confronting opponents, he provides a suitable model for peaceful interaction between governments and protest groups in contemporary Islamic societies.
تبلیغات
