مداقه ای در رویکرد محی الدین ابن عربی و لوازم آن در مودت اهل بیت (ع) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
بر اساس آیه قرآن کریم و روایات فریقین، تنها خواست و پاداش رسالت پیامبر خاتم (ص) از مسلمانان، مودت نزدیکان آن جناب است و در برابر ابلاغ رسالتش هیچ پاداشی جز آن نخواسته است. محی الدین ابن عربی معتقد است که اگر کسی به تنها خواسته پیامبر اکرم (ص) توجه نکند، نمی تواند روز قیامت به صورت آن جناب بنگرد و توقع و امید شفاعت ایشان را داشته باشد. این مقاله ضمن مشخص کردن رویکرد شیخ در محبت و مودت اهل بیت و استخراج آن از منابع دسته اول، لوازم دیدگاه ایشان را مورد واکاوی و تحلیل قرار داده و به پرسش های ذیل پاسخ داده است: معنای مودت اهل بیت چیست؟ با توجه به معنایی که او از مودت ارائه کرده است، رویکرد ایشان چه لوازمی دارد؟ آیا شیخ به این لوازم ملتزم است؟ اگر ملتزم است، آن ها را با صراحت بیان کرده است؟ در پاسخ به این پرسش ها، به این نتیجه رسیده است: مودت اهل بیت، عبادت و از ارکان شریعت است. مودت ایشان به هیچ رو قابل انفکاک از محبت خود پیامبر اکرم (ص) نیست. مهر نورزیدن به آن بزرگواران، خیانت به پیامبر و نافرمانی از دستورات آن حضرت است و از همه مهم تر اینکه مودت، پایداری در محبت اهل بیت (ع)، امانت الهی و به معنای اطاعت و پیروی از فرامین و رهنمودهای ایشان است که فرجام آن، نافرمانی و سرپیچی از فرمان رسول خدا (ص) و خروج از شریعت آن جناب است.Inquiry into the Approach of Muḥyī al-Dīn Ibn ʿArabī and Its Essential Concomitants Regarding Loving-Kindness (Mawaddah) for the Ahl al-Bayt (PBUT)
Based on the Qurʾānic verse and narrations from both Islamic main denominations (al-Farīqayn), the sole request and reward of the Final Prophet’s (PBUH) mission from Muslims is loving-kindness (mawaddah) for his close kin (qurbā), and he sought no reward other than this for conveying his message. Muḥyī al-Dīn Ibn ʿArabī asserts that if someone neglects the Prophet’s only request, they will not be able to gaze upon his face on the Day of Judgment nor hope for his intercession. This article clarifies Ibn ʿArabī’s approach to love (maḥabbah) and loving-kindness (mawaddah) for the Ahl al-Bayt (PBUH), extracting it from primary sources, and analyzes the essential concomitants of his perspective. It addresses the following questions: What is the meaning of mawaddah for the Ahl al-Bayt? Given his definition of mawaddah, what are the implications of his approach? Does Ibn ʿArabī adhere to these essential concomitants? If so, does he explicitly articulate them? In answering these questions, the study concludes that mawaddah for the Ahl al-Bayt is an act of worship and a pillar of the Sharīʿah. Loving-kindness for them is inseparable from love for the Prophet himself. Failing to show loving-kindness toward them constitutes a betrayal of the Prophet and disobedience to his commands. Most importantly, mawaddah entails steadfastness in loving the Ahl al-Bayt, as it is a divine trust (amānah). It means obeying and following their guidance, and neglecting it results in disobedience to the Prophet’s commands and departure from his Sharīʿah.
تبلیغات
