تحلیل میدان تئاتر دهه 1390 شمسی ایران بر اساس آراء پیر بوردیو؛ با نگاهی به نمایش خانه .وا .ده (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در مقاله حاضر سعی شده است با اتخاذ آراء نظری پیر بوردیو، تحلیلی از فضای گفتمانی شکل گیری زیرمیدان تئاتر دهه 1390 شمسی شامل ویژگی های فرهنگی هنری بر اساس تحلیل نمایش خانه . وا . ده به کارگردانی محمد مساوات، ارائه شود. تأکید این مقاله بر دهه 1390 شمسی است، یعنی زمانی که موج تازه ای از جریان های تئاتر به وجود آمد و آثار متفاوتی با دهه های گذشته خلق شد. بر این اساس سعی شده جهت دست یابی به هدف اصلی مقاله و در پاسخ به این پرسش که مهم ترین ویژگی ها و خصیصه های گفتمانی اثر شاخص میدان تئاتر 90 شمسی کدم اند و با بهره از روش تحلیل گفتمان «تئو ون دایک» به تحلیل گفتمان نمایش خانه . وا . ده پرداخته شد. یافته های حاصل از تحلیل گفتمان نشان از شکل گیری ابعاد و سرمایه هایی دارد که بارزترین ویژگی های آن ها در مقولاتی همچون؛ اولویت اجرا بر متن، فقدان قهرمان مرکزی، شخصیت پردازی تیپیکال، میزانس پیچیده، دکور مینیمال و صحنه خالی، نگاه پدیدارشناسانه به بدن، غلبه تئاتر پست دراماتیک و جغرافیای بدون مرز و مکان بروز پیدا کرده است. درواقع، نمایش خانه . وا . ده، جهت القاء، انتقال مفاهیم و گفتمان خاص خود (طرح میدان جدید) علیه دو سطح معنا و استدلال (سنت های حاکم) نگاشته و اجرا شده است و به مفاهیمی همچون دکور ساده، ضدیت با متن بدون قهرمان و تأکید بر ارزش های جهانی خارج از جغرافیا چنگ زده است.The Analysis of the theater field in 1990s Iran based on Pierre Bourdieu’s theory, considering “khane-va-de (family)” play as the case study
This article applies discourse analysis to study the formation of theatre sub-field including cultural and artistic characteristics in the 1990s Iran, based on Pierre Bourdieu’s theoretical perspectives. The focus of this article has been on the 1990s, a time when a new wave of theater movements emerged and different works were created compared to previous decades. Respectively, the key question is what are the most important characteristics of a distinctive product in the 1990s. Accordingly, Teun A. Van Dijk’s discourse analysis had been applied to study “khane-va-de (family)” play by Mohammad Mosavat. The findings indicate the formation of dimensions and capitals, the most prominent features of which manifest in aspects such as prioritizing performance over text, the absence of a central hero, typical characterization, complex staging, minimal decor, and empty scenes, a phenomenological view of the body, the dominance of post-dramatic theater, and borderless geography. In fact, “khane-va-de (family)” play has been written and performed to convey its specific concepts and discourse (the new field plan) against two levels of meaning and reasoning (the prevailing traditions) and to do so, it has clung to concepts such as simple decor, opposition to the text without a hero, and emphasis on global values beyond geography.
تبلیغات
