قدرت نگاه خیره: سینما به مثابه ساز و کار نظارتی مدرن (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
پژوهش حاضر به تحلیل آپاراتوس سینمایی به مثابه یک تکنولوژی نظارتی پرداخته و نقش آن در شکل دهی، بازتولید و نقد مناسبات قدرت در جوامع مدرن را مورد بررسی قرار میدهد. این مطالعه با الهام از نظریات میشل فوکو، به ویژه مفهوم «سراسربین» و به روش ساختارشکنانه وی انجام گرفته است و بدین ترتیب، ماهیت نظارتیِ ساختار زیبایی شناختیِ کلاسیک سینما را از مسیر بررسی جایگاه دوربین، تکنیک های تدوین، روابط تماشاگر-پرده و تهیه کننده-تماشاگر، افشا می کند. یافته های تحقیق نشان می دهند که سینما از ابتدا با الگوهای نظارتی مدرن همسو بوده و با ایجاد لذت بصری و ارضای میل نظارتی مخاطب، نظارت را از یک امر تهدیدآمیز به تجربه ای لذت بخش تبدیل کرده است. اما از سوی دیگر، سینمای آگاه به ماهیت نظارتی سینما، تحت عنوان سینمای نظارت، با بهره گیری از ساختار نظارتی سینما، به نقد ابعاد مختلف نظارت در جوامع خود می پردازد. این پژوهش نشان می دهد که سینما و فناوری های نظارتی مدرن رابطه ای تعاملی دارند؛ به طوری که زبان سینمایی الهام بخش طراحی تکنولوژی های نظارتی شده و هم زمان پیشرفت این فناوری ها بر شکل گیری ژانرهای جدید و بازنمایی پیچیده تر نظارت در سینما تأثیر گذاشته است. تحلیل های ارائه شده، علاوه بر تبیین پیوند سینما با نظارت، نشان دهنده اهمیت تجربه گسترده سینمایی توسط توده ها، در سیطره و پذیرش نظارت در جوامع مدرن است. از طرف دیگر، به توانایی بالقوه سینما در نقد و افشای پیامدهای اجتماعی، روان شناختی و سیاسی نظارت، پرداخته شده است. در پایان، پیشنهاد می شود مطالعات آینده به بررسی سینمای ایران در ارتباط با الگوهای نظارتی رایج در این جامعه بپردازند.Power of the Gazing Eyes: Cinema as a Means of Modern Surveillance
This study analyzes the cinematic apparatus as a surveillance technology and examines its role in shaping, reproducing, and critiquing power relations in modern societies. Drawing inspiration from Michel Foucault’s theories, particularly the concept of the “panopticon,” and employing a deconstructive methodology, the research reveals the surveillance nature of cinema’s classic aesthetic structure by investigating the positioning of the camera, editing techniques, viewer-screen relationships, and producer-audience dynamics. The findings indicate that cinema has been aligned with modern surveillance paradigms from its inception, transforming surveillance from a threatening phenomenon into a consumerist experience by offering visual enjoyment and fulfilling the audience’s voyeuristic desires. Conversely, a self-aware form of cinema, referred to as “surveillance cinema,” critiques various dimensions of surveillance in modern societies by utilizing cinema’s inherent surveillance structure. The study demonstrates an interactive relationship between cinema and modern surveillance technologies, where cinematic language has inspired the design of surveillance technologies, while, advancements in these technologies have, in turn, influenced the development of new genres and the complex representation of surveillance in cinema. The presented analyses not only elucidate the connection between cinema and surveillance but also underscore the significance of widespread cinematic experiences among the masses in normalizing and accepting surveillance in modern societies. On the other hand, the potential of cinema to critique and expose the social, psychological, and political consequences of surveillance is also addressed. Finally, the study suggests a future research focus on analyzing how Iranian cinema portrays prevalent surveillance within its social context.
تبلیغات
