تجربه وحدت به روایت مولوی و ترزا آویلایی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
وحدت، درک یگانگی و یگانه دیدن جهان هستی است که درک در سنت های فلسفی از طریق تأملات عقلانی و در سنت های عرفانی از طریق تجربه شهودی حاصل می شود. مولوی (د. 672 ق.) و ترزا (د. 1582 م.)، عارفانی از اسلام و مسیحیت در آثارشان نظراتی درباره این وحدت مطرح کرده اند که استخراج و مقایسه آنها می تواند برای فهم دقیق تر وحدت و شناخت فرایند تجربه آن مفید باشد. تبیین نظرات کم و بیش شبیه به هم این دو عارف درباره وحدت می تواند در تببین وحدت اعم از وجودی و شهودی گام مفیدی به شمار آید که در این مقاله با استفاده از روش های توصیفی، تحلیل و مقایسه مورد بررسی قرار گرفته اند. نگارش این مقاله نشان داد که نگرش غالب در آثار مولوی و ترزا بیشتر رنگ و بوی وحدت شهود دارد و هر دو عارف تجربه وحدانی را ورای تقریر می دانند. در عین حال مولوی تجربه وحدانی اش را از زبان دیگران و ترزا از زبان خود نقل می کند. برای درک و تجربه این وحدت خودشکنی و نیایش همراه با مراقبه نقش مهمی دارند. البته در اندیشه ترزا اهمیت این عوامل به مراتب بیشتر از نظر مولوی است. ترزا در بیان تجربه وحدانی به مراتب جزئی نگر و دقیق تر ار مولوی است. در عین حال در تحقق این تجربه، مولوی بر احوال آفاقی و ترزا بر احوال انفسی تأکید کرده اند.The Experience of Unity as Portrayed by Rumi and Teresa of Ávila
Unity is the perception of oneness and the vision of the world as a singular existence. In philosophical traditions, it is achieved through rational contemplation, while in mystical traditions, it is attained through experiential insight. Rumi (d. 1273 CE) and Teresa of Ávila (d. 1582 CE), mystics from Islam and Christianity, respectively, have expressed views on unity in their works. Extracting and comparing these views can be beneficial for a more precise understanding of unity and the process of experiencing it. This article aims to explain the relatively similar perspectives of these two mystics on unity, which can serve as a useful step in clarifying both existential and experiential unity. The study uses descriptive, analytical, and comparative methods to examine their views. The article suggests that the dominant perspective in the works of both Rumi and Teresa is more inclined towards experiential unity, and both mystics consider the experience of unity beyond verbal expression. However, Rumi conveys his experience of unity through the words of others, while Teresa describes it in her own voice. For understanding and experiencing this unity, self-negation and prayer accompanied by meditation play significant roles, although Teresa places more emphasis on these factors than Rumi. Teresa is also more detailed and precise than Rumi in expressing her experiences of unity. While Rumi emphasizes external states, Teresa focuses on internal states in realizing this experience.
تبلیغات
