رویکردی نقادانه به جانشین مصادر منصوب در ترجمه های قرآنی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مفعول مطلق از جمله حالت های نحوی است که در زبان عربی و فارسی دارای تفاوت ساختاری است؛ این حالت نحوی در زبان فارسی قدیم دارای مشابه ساختاری بوده است اما در زبان معاصر فارسی بکار بردن این ساختار مشابه مرسوم نیست؛ بنابراین مترجمان لازم است معادل ساختاری آن را در ترجمه به کار ببرند. در پژوهش حاضر با نقد و بررسی مفعول مطلق نیابی در ترجمه آقایان پورجوادی ، رضایی و طاهری ، این نتیجه حاصل شده است که به علت همین تفاوت های ساختاری مهم ترین لغزشی که مترجمان قرآن کریم با آن مواجه بوده اند عدم ترجمه این حالت نحوی است.Critical Approach to the Substitutes of Infinitives in Quranic Translations
Absolute object is one of the syntactic modes which is of structural difference in Arabic and Persian; this syntactic mode has had the same structure in the ancient Persian language, but in the modern Persian language, using this structure is not common; therefore it is necessary that translators apply its structural equivalent in the translation. In the present study, it has been concluded that due to these structural differences, the most important mistake that the translators of the Holy Quran have been faced was lack of translation of the mentioned syntactic state by criticizing the absolute displaced object of in the translations by Pourjavadi, Rezaei and Taheri.
تبلیغات
