پژوهش حاضر با هدف بررسی وضعیت امید به اشتغال دانشجویان و دانش آموختگان رشته تحصیلی تربیت بدنی و علوم ورزشی انجام شد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی- پیمایشی بود که همه دانشجویان و دانش آموختگان رشته تحصیلی تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه های دولتی شهر تهران جامعه آماری آن را تشکیل دادند. براساس جدول تعیین حجم نمونه آماری کرجسی و مورگان (1970)، بیشترین تعداد نمونه به میزان 384 نفر ملاک قرار گرفت و درنهایت 350 پرسش نامه غیرمخدوش به دست آمد. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه «امید به اشتغال» (قریشی راد، 2008) استفاده شد که پایایی آن توسط سازنده پرسش نامه 83/0 گزارش شد؛ با این حال، به منظور تأیید روایی سازه، از تحلیل عاملی تأییدی از طریق نرم افزار آماری لیزرل استفاده شد و برای بررسی وضعیت هریک از شاخص های اصلی سازه از آزمون تی تک گروهی با کمک نرم افزار آماری اس.پی.اس.اس. بهره گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد که به طورکلی وضعیت امید به اشتغال دانشجویان و دانش آموختگان رشته تحصیلی تربیت بدنی و علوم ورزشی کشور در تمامی ابعاد موردبررسی به طور معناداری در وضعیت پایین تر از حد مطلوب قرار داشت. این در حالی است که امید ناچیز به یافتن شغل پس از اتمام دوره تحصیل می تواند به نارضایتی، احساس بیهودگی، پدیده فرار مغزها و مهاجرت های درخور تأمل در جوانان تحصیلکرده دانشگاهی منجر شود؛ ازاین رو، تقویت شاخص امید به اشتغال یکی از مؤلفه هایی است که می تواند نقشی بسیار مؤثری در مهارت ها و دستیابی به نتایج مسیر شغلی ایفا کند.
