هدف از مطالعه حاضر اعتباریابی و رواسازی ابزار ارزیابی قابلیت های یادگیری سازمانی در فدراسیون های ورزشی ایران بود. این تحقیق از نوع مطالعات همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، شامل کارشناسان 52 فدراسیون ورزشی به تعداد 700 نفر بود. از بین جامعه مذکور، 185 کارشناس به روش تصادفی ساده گزینش شده و پرسشنامه قابلیت یادگیری سازمانی، توسط آن ها تکمیل شد. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه گومز و همکاران (2005)، حاوی 17 سؤال 5 گزینه ای بود که قابلیت یادگیری سازمانی را در قالب 4 مؤلفه مورد سنجش قرار داد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه توسط 7 نفر از اعضاء هیأت علمی که در زمینه یادگیری سازمانی سابقه فعالیت تحقیقی داشتند، تأیید شد. همچنین جهت بررسی روایی سازه ابزار مذکور، از روش تحلیل عاملی تاییدی (چرخش واریماکس)، با استفاده از نرم افزار لیزرل انجام شد. نتایج نشان داد تمام 17 سؤال پژوهش از نظر داشتن بار عاملی (4/0≤ معیار مبنا)، توانستند در 4 عامل یادگیری سازمانی دسته بندی شوند. بار عاملی این خرده مقیاس ها از 52/0 تا 81/0 متغیر بود. برای اندازه گیری تناسب مدل، از شاخص های؛ (X2/df)،RMSEA،GFI ،CFI ، AGFI استفاده شد. مقادیر بدست آمده به ترتیب؛ 01/2، 074/0، 95/0، 97/0، 98/0و90/0 بود، که مناسب بودن مدل، از لحاظ شاخص های برازش را نشان می دهد. تحلیل پایایی ابزار مذکور نیز نشان داد ضرایب پایایی آلفای کرونباخ در چهار عامل استخراج شده بین 79/0 تا 84/0 متغیر است. از این رو ابزار دارای پایایی مناسب می باشد. با عنایت به یافته ها، وجود ابزاری پایا و معتبر جهت ارزیابی قابلیت یادگیری سازمانی می تواند مدیران و محققان آتی را در راستای ارزیابی وضعیت یادگیری سازمانی در سازمان های ورزشی ایران کمک نماید.
