عملکرد سرعتی

در پژوهش حاضر با هدف مطالعه مصرف مکمل کراتین به عنوان یک کمک ارگوژنیکی، تاثیر مصرف کوتاه مدت کراتین مونوهیدرات بر عملکردهای سرعتی و قدرتی کشتی گیران بررسی شد. به این منظور 20 کشتی گیر انتخاب و به دو گروه همگن 10 نفره دارونما (گروه کنترل) و مصرف کننده مکمل کراتین (گروه تجربی) تقسیم شدند و در یک طرح دوسوکور، عملکرد آزمودنی ها در دوهای سرعتی، استقامت در سرعت های تناوبی، قدرت عضلانی در حرکت اکستنشن زانو به فاصله 7 روز (مصرف روزانه 20 گرم کراتین مونوهیدرات در چهار وعده 5 گرمی، توسط گروه تجربی و به همین مقدار دارونمای دکستروز توسط گروه کنترل) سنجیده شد. نتایج پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از آزمون آماری t همبسته (در هر گروه) و t مستقل (بین دو گروه) تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحقیق نشان می دهد مصرف کوتاه مدت کراتین عملکرد سرعتی کوتاه مدت (دوهای 20 و 40 متر سرعت)، بلندمدت (60 و 100 متر سرعت) و مسافت طی شده در آزمون عملکرد استقامتی کشتی گیران در دوهای سرعتی تناوبی (30 دوی سرعت حداکثر 5 ثانیه ای با 10 ثانیه استراحت در بین آنها) و قدرت عضلانی در حرکت 1-RM اکستنشن زانو را به طور معنی داری بهبود بخشیده است (05/0P<).

اگرچه توانایی دست یابی به بالاترین سرعت دویدن، عامل موفقیت در بسیاری از رشته های ورزشی به شمار می رود، بااین وجود در شناخت ویژگی جسمانی که زیربنای دست یابی به این توانایی است، ابهاماتی وجود دارد . هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش سفتی پا و سفتی عمودی در پیش بینی توانایی سرعت دویدن است. داده های کینتیکی و کینماتیکی سه بعدی مهارت دویدن از 50 زن سالم دانشجوی تربیت بدنی و علوم ورزشی جمع آوری و از آن برای اندازه گیری سفتی پا و سفتی عمودی استفاده شد. برای بررسی امکان پیش بینی سرعت دویدن با استفاده از مدل رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج رگرسیون چند متغیره نشان داد که بین دو متغیر سفتی پا و سفتی عمودی با میانگین سرعت دویدن رابطه قابل توجهی وجود دارد (0/671= R ) و این دو متغیر می توانند 42 درصد از واریانس میانگین سرعت دویدن را پیش بینی نمایند. (0/426= Adj.R square ). نتایج پژوهش حاضر نشان داد به احتمال زیاد توانایی افراد در سرعت دویدن به میزان قابل توجهی به سفتی پا و سفتی عمودی وابسته است. نتایج این پژوهش می تواند اطلاعات مهمی درزمینه طراحی برنامه های تمرینی و استعداد یابی در اختیار مربیان و متخصصان این حوزه قرار دهد.

مقدمه و هدف: اخیرا تمرینات اینتروال شدید(HIIT) مورد توجه محققین قرار گرفته اما تحقیقات کمی در این زمینه انجام شده است. لذا هدف از این پژوهش بررسی تاثیر دو هفته تمرینات اینتروال شدید کوتاه مدت بر برخی شاخص های قلبی عروقی، برون ده توان بی هوازی و عملکرد پرشی و سرعتی در دانشجویان دختر فعال می باشد. مواد و روش ها: 20 نفر از دانشجویان دختر تربیت بدنی به صورت داوطلبانه به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند سپس تست گیری های قبل تمرین که شامل برآورد VO2max، فشارخون استراحتی، ضربان قلب استراحتی، برون ده توان با تست رست و وینگیت، دوی سرعت 20 متر، ارتفاع پرش اسکات و پرش با حرکت کمکی دست و پا بود در یک هفته اندازه گیری شد سپس گروه آزمایش علاوه بر فعالیت بدنی روزمره خود بمدت 2 هفته و هر هفته 5 روز در برنامه تمرینی شرکت کردند بعد از 48 ساعت از اتمام جلسه آخر تمرین تست گیری بعد تمرین در هر دو گروه انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری (05/0p < )تحلیل شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر افزایش معنی دار در VO2max، اوج، میانگین و حداقل توان در تست رست و نیز کاهش معنی دار در زمان دوی سرعت را نشان داد (05/0p < ) اما فشار خون استراحتی، ضربان قلب استراحتی، برون ده توان در تست وینگیت و ارتفاع پرش اسکات و پرش با حرکت کمکی دست و پا و نیز شاخص ارتجاعی پا بعد از تمرین تغییر معنی داری نداشت. نتیجه گیری: طبق یافته های پژوهش حاضر به نظر می رسد اجرای دو هفته تمرینات شدید اینتروال برای بهبود VO2max، عملکرد سرعتی و افزایش توان بی هوازی در مدت زمان کوتاه در ورزش هایی که دویدن بخش اصلی آن می باشد می تواند موثر باشد.