تمرین»از دیرباز یا درواقع از بدو پیدایش آموزش زبان همواره یکی از مهمترین و کارسازترین ابزارهای افزایش کارآیی و بالا بردن سطح توانش زبانی در زبانآموزان محسوب شده است.ازاینرو مربیان و متخصصان باصحلاحیت بسیاری،همهء سعی خود را در این زمینه بهکار گرفتهاند که حاصل این تلاشها،تهیه تمرینات متنوعی بوده است.اگرچه این تمرینات با دقت زیاد تهیه و همواره باتوجه به پیشرفتهای گوناگون در علم آموزش زبان،دستخوش تحولات فراوانی شده،اما بهبود چندانی حاصل نشده است. بنابراین،باوجود فراوانی،گوناگونی و تنوع بسیار این تمرینات و تغییر مداوم آنها برای روزآمد شدنشان بهلحاظ واژگانی،حاصل کاربرد آنها آنچنانکه باید درخشان نیست،خصوصا در کشورهایی که«زبان مقصد»،کاربردی در جامعه ندارد و تنها شانس زبانآموزان در تکلم به آن زبان،در کلاس درس است و نهایتا یک شب بعد از جلسهء کلاس یا یک شب قبل از جلسه بعدی شاید به ناچار به حل تمرینات کلاسی میپردازند.اما در فاصله میان دو جلسه از کلاس،آنچنانکه باید فعالیتی در این زمینه از سوی زبانآموز صورت نمیگیرد و همین خود موجب عقبماندگی وی در یادگیری میشود.بهمنظور حل این مشکل،نویسندهء مقاله پیشنهادی مبنی بر تقسیمبندی تمرینات و انجام تدریجی آنها توسط زبانآموز مبتدی،و نیز چگونگی تهیهء این نوع تمرینات ارائه میدهد.