محمدباقر افشار ناصری

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر دو سیستم تمرینی بدنسازی بر قدرت عضالنی در مردان با سابقه تمرین مقاومتی صورت گرفته است. این پژوهش به صورت نیمهتجربی و در قالب پیش-پس آزمون طراحی شده است. جامعه آماری شامل مردان با سابقه تمرین مقاومتی، با میانگین سنی ۸۲٫۸۲±۸٫۲۲ سال، قد 1۷۱٫۴۰±۰٫۸۲ سانتیمتر، وزن ۲۴±۶٫۱۷ کیلوگرم بود که حداقل ۰ سال تجربه تمرین مقاومتی و ۶ ماه تمرین مداوم داشتند. در این مطالعه، ۸۰ نفر بهطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول )تمرین اسپیلیت( با وزن پیش از تمرین ۲۴٫۰۴±۲٫۴۰ کیلوگرم، قد 1۲۴٫۸۲±۲٫۸۸ سانتیمتر و سن ۸۶٫۲۰±۰٫۴۶ سال؛ و گروه دوم )تمرین تمامبدن( با وزن پیش از تمرین ۲۴٫۲۷±۶٫۴۱ کیلوگرم، قد 1۷۷٫۲۰±۰٫۲1 سانتیمتر و سن ۸۱٫۶۶±۰٫۲۲ سال. هر دو گروه به مدت شش هفته، هفتهای سه جلسه تمرین مقاومتی را با سه ست و 1۴-۲ تکرار برای هر ست انجام دادند، به همراه افزایش تدریجی در شدت )۴ تا ۲ درصد افزایش در هفته و یک هفته سازگاری( تمرین. برای تحلیل دادهها از آزمونهای شاپیروویلک برای بررسی توزیع طبیعی دادهها و از آزمون های ویلکاکسون، یومن- ویتنی برای مقایسه تفاوتها بین گروهها استفاده شد. نتایج نشان داد که بین قدرت عضالنی در تمرینات تمامبدن و اسپیلیت تفاوت معناداری وجود ندارد. هر دو گروه افزایش قابل توجهی در قدرت عضالنی نشان دادند و تغییرات در دریافت کالری و درشت مغذی ها نیز مشاهده شد. با این حال، تغییرات قدرت عضالنی بین دو گروه از نظر آماری معنادار نبود و وزن کلی نیز تغییر چندانی نداشت.