فرزانه ساعدپناه

محیط زیست در یک تعریف کلی یعنی مجموعه شرایط بیرونی که در طول عمر یک موجود زنده، مانند انسان بر او اثر می گذارد. طبق این تعریف نور خورشید، آب، هوا، اقلیم، گیاهان، جانوران و سایر موجودات بی جان و جاندار که در زمین وجود دارند و با یکدیگر در ارتباط دوسویه هستند، محیط زیست انسان را تشکیل می دهند. آموزش حفظ محیط زیست را می توان از پایه و در قالب آموزش رسمی برای کودکان آغاز کرد. اساس تحقق پایداری در توسعه و حفظ محیط زیست، آموزش اخلاق زیست محیطی است. اخلاقی که ارتباطات پیچیده و در حال تغییر بین انسان و طبیعت را شناسایی و با حساسیت به آن ها پاسخ دهد. بخش اعظمی از بحران های زیست محیطی معاصر ناشی از تربیت ناصحیح و جهالت علمی و عملی انسان ها نسبت به طبیعت و شیوه تعامل با آن است که موجب شده تخریب محیط زیست به یکی از جدی ترین چالش های پیش روی بشر تبدیل شود. یافته های علمی و تجربه های متعدد بشری نشان داده، تعلیم وتربیت در سنین کودکی آسان تر و با پذیرش بیشتری صورت می گیرد. ازاین رو، آموزش زیست محیط در این دوران می تواند نتایج نهادینه شده تری بر جای نهد؛ بنابراین پژوهش حاضر تلاش دارد، اهمیت آموزش مدرسه ای بر زیست محیط کودکی و روش های آموزشی این مهارت به کودکان را تبیین کند. برهمین مبنا، مسئله اصلی پژوهش ناظر بر شیوه های آموزش حفاظت از محیط زیست بر کودکان و تأثیر آن بر پایداری طبیعت است. در این پژوهش، گردآوری داده ها با روش کتابخانه ای انجام شده و سپس با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر شیوه های اسنادی، داده های مرتبط دسته بندی و پس از پالایش تبیین شده اند.