یاسر روح بخش

با توجه به گسترش فعالیت های تجاری در جهان و اهمیت پایداری در حوزه های سازمانی، دانشگاهی و حرفه ای، مقوله پایداری جزء نخستین اهداف کشورها و شرکت ها قرار گرفته است. پایداری شرایطی است که در آن وضعیت موجود حفظ شده و در امکانات و شرایط، تغییری حاصل نمی شود. اصطلاح پایداری، از مفهوم وسیع تری با عنوان توسعه پایدار گرفته شده است. توسعه پایدار توسعه ای است که نیازهای نسل فعلی را برآورده می کند بدون آن که توانایی و حق نسل آینده را در تأمین نیازهایش از محیط زیست و منابع طبیعی به مخاطره اندازد. در طی چند دهه گذشته و با افزایش سطح نگرانی ها و آگاهی نسبت به نیاز به توسعه پایدار و همچنین برآورده ساختن انتظارات ذینفعان، شرکت ها هدف خود را از به حداکثر رساندن سود به بهینه ساختن اهداف سه گانه زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی تغییر داده اند. شرکت ها با بهره گیری از راهبرد پایداری و زیست محیطی و انجام نوآوری های مختلف نظیر کاهش انتشار کربن و آلودگی، بازیافت منابع طبیعی و حفاظت از منابع انرژی، آب و دیگر منابع طبیعی اقدام به مشارکت در حفاظت از محیط زیست نموده و اقدام به خلق ارزش زیست محیطی می نماید. در بحث ایجاد ارزش اجتماعی نیز شرکت ها با اتخاذ راهبرد پایداری اجتماعی و انجام پروژه هایی در جهت کاهش فقر، عدالت و برابری اجتماعی مشارکت می نمایند. این دو راهبرد در کنار راهبرد اقتصادی و راهبری شرکتی، زمینه تشکیل راهبرد پایداری شرکت و دستیابی به اهداف گزارشگری پایداری را فراهم می سازند. این پژوهش به ابعاد گزارشگری پایداری پرداخته و چک لیست گزارشگری پایداری را ارائه کرده، همچنین به نقش گزارشگری پایداری در کاهش مدیریت سود و عدم تقارن اطلاعاتی اشاره نموده است.