علی اکبر عالم رجبی

توجه به انرژیهای تجدیدپذیر به عنوان جایگزین انرژیهای فسیلی، باعث توسعه علمی و فنی کشورهای مختلف در این زمینه شده است. دانش انرژیهای تجدیدپذیر شامل مجموعه ای از علوم و فنون مهندسی است که ماهیت میان رشته ای آن را آشکار می کند. با توجه به گستردگی منابع تجدیدپذیر مانند انرژیهای خورشیدی، باد، زیست توده و زمین گرمایی در ایران، گسترش آموزش و پژوهش به همراه صنعت و فناوری در این زمینه امری اجتناب ناپذیر است. در این مقاله، ابتدا ضرورت آموزش انرژیهای تجدید پذیر به عنوان یک رشته میان رشته ای و با توجه اهداف سند جامع علمی کشور، یعنی تربیت نیروی انسانی توانا در تولید علم و فناوری، مورد بحث قرار می گیرد. سپس، مروری بر تجارب و برنامه های آموزش انرژیهای تجدید پذیر در چند کشور جهان و مقایسه ای با برنامه های در حال اجرا در دانشگاههای ایران صورت می گیرد. در پایان، راهکارها و پیشنهاداتی در زمینه آموزش انرژیهای تجدید پذیر که توسعه پایدار را در پی داشته باشد، ارائه می شود.