محمد سید صالحی

مقدمه: افکار خودکشی به باورهایی گفته می شود که فرد در مورد کشتن خودش دارد، که از برنامه ریزی دقیق برای خودکشی تا یک احساس قابل ملاحظه را دربرمی گیرد اما شامل اقدام نهایی نمی شود. این پژوهش با هدف بررسی عوامل مؤثر در افکار خودکشی و تعیین نقش پیشگیری کننده آنها در سربازان انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر به روش همبستگی از نوع مدل سازی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل سربازان یک واحد نظامی در استان های تهران و البرز بود که 540 نفر از آنان به طور تصادفی خوشه ای انتخاب و پرسشنامه های مورد نظر را تکمیل نمودند. نتایج: تأثیرات مستقیم و غیرمستقیم ویژگی های شخصیتی و حمایت اجتماعی ادراک شده بر افکار خودکشی در سطح 0/01 و 0/05 و همچنین تأثیر مستقیم سبک های دفاعی بر آن در سطح 0/01 معنادار بود. بحث: مدل پژوهش با داده ها برازش قابل قبولی داشت و روابط ساختاری مفروض تأیید شدند. متغیرهای آشکار دارای ضریب مسیر معناداری با متغیرهای مکنون خود بودند. از این مدل می توان به منظور طراحی یک الگوی مداخله ای روان شناختی با هدف پیشگیری و مهار افکار خودکشی در بین سربازان و همچنین طراحی و اجرای برنامه ای جامع به منظور غربالگری سربازانی که در معرض آسیب خودکشی یا خودزنی قرار دارند استفاده کرد.